εἰς τὰ πράγματα οἱ φίλοι του καὶ τότε θὰ τοὺς παύση ὅλους καὶ ἔπαρχον καὶ ταμίαν καὶ ἔφορον καὶ ἀστυνόμον καὶ εἰσπράκτορα καὶ θὰ ξηλώσῃ τὰ γαλόνια τοῦ ὑπομοιράρχου καὶ τῶν χωροφυλάκων.
Εἶχε δύσει ὁ ἥλιος, ὅτε ὁ Τοσκας μετὰ τὰς ἐπανειλημμένας αὐτὰς ἀτυχίας ἀνεζήτησε δικαστικόν τινα κλητῆρα, μεθ’ οὗ πολλάκις μεταβάντος εἰς τὸ χωρίον του χάριν ὑπηρεσίας του, εἶχε καλῶς σχετισθῆ καὶ εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ ὁποίου ἐσκέφθη νὰ καταλύσῃ τὴν νύκτα.
Ὁ κλητήρ εἰς την ἐμφάνισιν τοῦ φίλου του Τόσκα ἔδειξεν ἐνδιαφέρον ἔκτακτον καὶ μεγάλην χαρὰν, ἥτις ἐνέπνευσεν ἐμπιστοσύνην εἰς τὸν ἀγαθὸν γέροντα. Φυσικῷ δὲ τῷ λόγῳ ὁ Τόσκας διηγήθη αὐτῷ τὰς περιπετείας του. Ὁ κλητὴρ, ἀκούσας τὰ πάντα μετὰ πολλῆς σοβαρότητος, παρέστησεν αὐτῷ, ὅτι τὸ μόνον μέσον ἱκανοποιήσεώς του ἦν ἡ προσφυγὴ εἰς τὰ δικαστήρια. Ἰδὼν δὲ τὴν μήνυσιν καὶ ἰατρικὴν ἔκθεσιν εἶπεν ὅτι αὐταὶ εἷνε ἄκυροι καὶ ὅτι πρέπει νὰ γίνουν ἄλλαι. Προσέφυγον εἰς ἰατρὸν, ὅστις συνέταξε νέαν ἔκθεσιν, δι’ ἣν ἐπληρώθη δραχμὰς τέσσαρας, καὶ εἰς δικολάβον διὰ τὴν μήνυσιν, δι’ ἣν ἐπλήρωσαν δραχμὰς πέντε. Ὁ κλητήρ ἀνέλαβε νὰ ἐγχειρίσῃ τὴν μήνυσιν τῷ εἰρηνοδίκῃ καὶ διεβεβαίωσε τὸν Τόσκαν, ὅτι ἐντὸς δύο τὸ πολὺ ἑβδομάδων θὰ εἰσαχθῇ ἡ ὑπόθεσις εἰς τὸ δικαστήριον, ὁ δὲ Τόσκας ἐφησυχάσας πλέον, ἀνεχώρησε τὴν ἐπιοῦσαν διὰ τὸ χωρίον του, ὅπου κατόπιν πολλὰ ἐθυσίασε, φιλοξενῶν ἑκάστοτε τὸν φίλον του κλητῆρα, δι’ ἣν παρέσχεν αὐτῷ συνδρομήν.
Λέγεται, ὅτι Φρειδερῖκος ὁ βασιλεὺς τῆς Πρωσσίας, ἠγόρασε κτηματικήν τινα περιφέρειαν, ἐντὸς τῆς ὁποίας ὑπῆρχεν ἀνεμόμυλος ἀνήκων εἴς τινα χωρικόν. Ὁ βασιλεὺς, θέλων νὰ μὴ ὑπάρχῃ ξένη ἰδιοκτησία ἐντὸς τοῦ κτήματός του, ἐζήτησε ν’ ἀγοράσῃ τὸν ἀνεμόμυλον τοῦ χωρικοῦ. Ἐπειδὴ δὲ οὗτος ἠρνεῖτο νὰ τὸν πωλήσῃ, ὁ βασιλεὺς τὸν ἠπείλησεν, ὅτι θὰ λάβῃ αὐτὸν διὰ τῆς βίας· τότε ὅμως ὁ χωρικὸς, στρέψας τὸ βλέμμα πρὸς τὴν παρακειμένην πόλιν, εἶπε τῷ βασιλεῖ· «Ἐν ὅσῳ εἰς τὴν Πόσδαμ ὑπάρχουν δικαστήρια, δὲν θὰ δυνηθῇς νὰ μοῦ πάρῃς τὸν ἀνεμόμυλόν μου!» Ὡς ὁ χωρικὸς τῆς Πόσδαμ, καὶ ὁ Τόσκας εἶχεν ἀπεριόριστον ὑπόληψιν καὶ πίστιν εἰς τὴν
