ὅμως ὑπερβαλλόντως τὴν καθαριότητα καὶ διετήρει αὐτὴν ὡς Ἐλβετὶς κόρη· ὑπερεφίλει τὰ μικρὰ παιδία.[1]
Περὶ δὲ τῶν ἐρώτων της; Ὡς πρὸς τὸ ἀντικείμενον τοῦτο δὲν ὑπάρχουσιν ἀσφαλεῖς πληροφορίαι, εἰ μὴ ὅτι μόνον κατὰ τὸ τελευταῖον ἔτος τῆς ζωῆς της ὁ μόνος ἀνὴρ ὅστις ἐπεβλήθη τῇ καρδίᾳ της ὑπῆρξεν ὁ Ζελιάμπωφ μετὰ τοῦ ὁποίου καὶ συναπέθανε.
Λέγεται ὅτι κατ’ οὐδὲν ἐθεώρει τοὺς ἄνδρας ἀνωτέρους τῶν γυναικῶν, ἔκρινεν ὅμως ἐξ ἑαυτῆς. Ὁ Stepniak περιγράφων τὸν χαρακτῆρα της ἀνακράζει ἐκ θαυμασμοῦ: che forza titanica si nascondeva sotto quel sembiante cosi sereno! Che qualità aveva questa donna straordinaria!
Ὀλίγας ἡμέρας πρὸ τῆς καταδίκης της, ἥτις ἐκ τοῦ προτέρου ἦτο γνωστὴ, ἔγραψεν ἐπιστολὴν πρὸς τὴν ἐν Κρὶμ διαμένουσαν μητέρα της. Ἡ ἐπιστολὴ αὕτη πλήρης πάθους καὶ χάριτος καὶ τρυφεροῦ αἰσθήματος εἷνε ἀξία νὰ μνημονευθῇ ἐνταῦθα.[2]
Μὲ καταθλίβει καὶ βασανίζει ἀκαταπαύστως ἡ σκέψις, τί τάχα ἐν τῇ ψυχῇ σου νὰ συμβαίνῃ; Σὲ ἱκετεύω, ἀκριβή μου, μὴ ἀνησύχει, μὴ θλίβου, φείσθητι σεαυτῆς χάριν τῆς οἰκογενείας σου καὶ πρὸς χάριν ἐμοῦ. Παντάπασι δὲν λυποῦμαι διὰ τὴν τύχην μου, ἀντιμετωπίζω αὐτὴν ἐν ἄκρᾳ ἠρεμίᾳ, διότι πρὸ πολλοῦ ἐγίνωσκον καὶ θᾶττον ἢ βράδιον ἀνέμενον αὐτὴν ἵνα ἐπέλθῃ. Καὶ ὅμως, ἀγαπητή μου μῆτερ, ἡ τύχη αὕτη δὲν εἶνε τόσον πολὺ μαύρη. Ἔζων ὡς αἱ πεποιθήσεις μου ὑπηγόρευον· ἐναντία αὐτῶν νὰ πράξω ἀδύνατον εἰς ἐμὲ ὑπῆρχε· τούτου ἕνεκα ἐν ἡσύχῳ συνειδήσει περιέμενεν ὅ,τι μοι πέπρωται. Τὸ μόνον πρᾶγμα, ὅπερ βαρέως πιέζει τὴν ψυχήν μου, εἷνε ἡ λύπη σου, ἀνεκτίμητες μῆτέρ μου. Τοῦτο εἶνε τὸ μόνον ὅπερ μὲ καταθλίβει, καὶ δὲν γνωρίζω τί θὰ ἠδυνάμην νὰ δώσω διὰ νὰ ἀνακουφίσω αὐτήν. Γλυκεῖά μου μῆτερ, συλλογίσθητι ὅτι ἔχεις ἀκόμη πολυμελῆ οἰκογένειαν, ὅτι μικρὰ καὶ μεγαλείτερα τέ-
