ὅτι κατὰ μῆκος ἔκειντο ἐπὶ τοῦ μαγνητικοῦ μεσημβρινοῦ. Πολλάκις τὸ ἀποτέλεσμα τῆς χάριν ἀναρρώσεως ἐν λουτροῖς διαμονῆς, παραβλάπτεται ἐκ τοῦ ὅτι ὁ νευρικὸς ἀσθενὴς κοιμᾶται ἐπὶ κλίνης ἐχούσης τὴν διεύθυνσιν τοῦ μαγνητικοῦ μεσημβρινοῦ. Διὰ τοῦτο, ὅστις ἔκαμε τὴν παρατήρησιν, ὅτι ὁ μαγνητισμὸς τῆς γῆς ἐπενεργεῖ ἐπ’ αὐτοῦ, καλὸν εἶναι, ἐν καιρῷ ταξειδίου, νὰ λαμβάνῃ μεθ’ ἑαυτοῦ ναυτικὴν πυξίδα, καὶ νὰ θέτῃ τὴν κλίνην του κατὰ μῆκος οὐχὶ ἀπὸ Βορρᾶ πρὸς Νότον, ἀλλ’ ἐξ Ἀνατολῶν πρὸς Δυσμάς.
- [Ἐκ τοῦ Γερμανικοῦ]
Βερθα Ρουσοπουλου
Πόσον καλὰ καταλαμβάνω,
Πῶς κάτω, κάτω, ὄχι ἄνω
Γλυκύτατα θἀναπαυθῶ·
Ὁ οὐρανὸς ζωὴ ἐκλήθη,
Ἀλλὰ ὁ τάφος εἶναι λήθη
Καὶ θέλω ν’ ἀποκοιμηθῶ
Ἀναίσθητον νὰ κεῖμαι πτῶμα,
Κ’ ἠχὼ σιγῆς, ὑπὸ τὸ χῶμα
Τοῦ τάφου κάτω νὰ σιγῶ!
Ἄ, πόσα δὲν θὰ λησμονήσω,
Ὅταν τὴν ὕπαρξιν ἀφήσω·
Αὐτό γνωρίζει..... εἷς· ἐγώ.
Ἐγώ, Θεέ μου, ἐγὼ μόνον·
Σύ, ἔχεις ὑψηλὰ τὸν θρόνον
Καὶ δὲν ἀκούει τὸν τριγμὸν
Τοῦ σκώληκος ἡ ἀκοή Σου·
Τὰ «ὠσσανὰ» τοῦ Παραδείσου,
Τοῦ πένθους πνίγουν τὸν λυγμόν!
Ἐκ τοῦ Ναοῦ τοῦ Ὀλυμπίου,
Μετὰ αἰσθήματος μυχίου,
Τὸ γέρας βλέπω τὸ λευκόν·
Τὴν Γέφυραν τὴν μαρμαρίνην,
Ἥτις μᾶς δίδει τὴν γαλήνην
Καὶ λήθης ὕπνου μυστικόν.
Χαῖρε, ὦ Γέφυρα ἁγία·
Χαῖρε, πανύστατος πορεία,
Μεταίχμιον σιωπηλόν
Πολυθορύβου τρικυμίας
Καὶ ἀκυμάντου ἡσυχίας,
Πρῶτον καὶ ὕστατον καλὸν·
Κτῖσμα παράδοξον· σκοτία
Θανάτου, καὶ σιγὴ βαθεῖα
Σκέπει τὴν μίαν σου πλευράν·
Τὴν ἄλλην, φῶς ζωῆς φαιδρύνει,
Καὶ καταπράσινος μυρσίνη,
Ἐρώτων πνέουσα χαράν.
Καὶ βήματα χωρίζουν μόνα,
Τὴν Γλαῦκα καὶ τὴν ἀηδόνα,
Καὶ ἀκροᾶσαι τῆς ᾠδῆς,
Τοῦ ἔρωτος καὶ τοῦ θανάτου
Καὶ συνενοῖ τὸ ἄρωμά του
Ὁ λίβανος μὲ τῆς ῥοδῆς.
