μενοι καὶ ἐνθαρρυνόμενοι ἠγόρευον ὑπερασπίζοντες τὰ συμφέροντα τῶν πολλῶν. Κἄπου δὲ καὶ αὐστηρότεραι ἠκούοντο ἐπικρίσεις. «Αὐτοὶ οἱ τσορπατζήδες μᾶς ἀφῆκαν χωρὶς ’ποκάμισο· τὸ ἕνα ποῦ μᾶς δίνουν τὸ γράφουν δέκα· σκλάβους θέλουν νὰ μᾶς ἔχουν,» καὶ ἄλλα ὅμοια. Καὶ ἐγίνοντο θόρυβος καὶ φιλονεικίαι μεγάλαι καὶ ἀντεγκλήσεις πολλαί. Ἀλλὰ — πρέπει νὰ τὸ εἴπωμεν πρὸς τιμὴν τῶν ἁπλοϊκῶν ἐκείνων ἀνθρώπων — οὐδεμία προσωπικὴ ὕβρις ἐξετοξεύετο κατά τινος, οὐδεμία χεὶρ ὑψοῦτο κατὰ τοῦ ἄλλου, περὶ ῥοπάλων δὲν λέγομεν τίποτε, διότι δὲν συνήθιζον νὰ ῥοπαλοφορῶσι, ποῦ δὲ τραύματα καὶ φόνοι, ἀφοῦ ἐν διαστήματι τριακονταετίας δύο τρεῖς ἀνθρωποκτονίαι μόνον ἀναφέρονται ἐν πόλει ἀριθμούσῃ 10 — 12 χιλ. κατοίκων.
Ἀφοῦ δὲ ὁπωσοῦν κατηυνάζετο ὁ ἀναβρασμός, ἄλλος τις ἐκ τῆς τάξεως τῶν ἀρχόντων ἐλάμβανε τὸν λόγον καὶ ἀπέκρουε τὰς κατὰ τῶν τσορπατζήδων ἐκτοξευθείσας κατηγορίας, ἀποτεινόμενος δὲ πρὸς τὸ μέρος, ὅπου ἦσαν συσωρευμένοι οἱ ἰδικοί του clients, καὶ τονίζων τὴν φράσιν του ἔκραζεν· «Ἂς εἰποῦν οἱ ἴδιοι οἱ πτωχοί, τοὺς ἀδικοῦμεν, ἢ τοὺς βοηθοῦμεν εἰς τὰς ἀνάγκας των σἂν νὰ εἶναι παιδιά μας; ποῖος ἀπ’ αὐτοὺς δὲν λαμβάνει κάθε πέμπτην[1] ὅσα τοῦ χρειάζονται, διὰ νὰ ἀγοράσῃ τὸ σιτάρι του ἀπὸ το παζάρι; ποῖος δὲν λαμβάνει ἀπὸ τὸν τσορπατζήν του χρήματα κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς ἐμπορικῆς πανηγύρεως[2], διὰ νὰ ἀγοράσῃ νῆμα καὶ ὅ,τι ἄλλο χρειάζεται διὰ τὴν οἰκογένειάν του;» Ἐπιδοκιμαστικαί τινες φωναὶ ἠκούοντο, καὶ μετὰ ταῦτα προετείνετο τιμὴ διὰ τὰς σταφυλὰς παρὰ τῶν μαξουλτζήδων· ἐγίνοντο ἀντιπροτάσεις, μέχρις οὗ ἐπὶ τέλους ἀποδεκτὴ ὑπὸ πάντων ἐγίνετο τιμή τις μεταξὺ τῶν διαφόρων προταθεισῶν, ἱκανοποιοῦσα ὅπως δήποτε ἀμφότερα τὰ μέρη, καὶ διελύετο ἡ ἐκκλησία. Ἐνίοτε ὅμως αἱ συζητήσεις ἐγίνοντο θορυβωδέστεραι, εἰς οὐδὲν ὡρισμένον ἀποτέλεσμα καταλήγουσαι, καὶ ἐν τοιαύτῃ περιστάσει ἡ συνέλευσις ἐπανελαμβάνετο τὴν ἑπομένην κυριακήν.
Οὕτως αἱ κατ’ ἔτος γινόμεναι αὗται γενικαὶ συνελεύσεις
