ὅλην τὴν λευκότητα τοῦ ἑνὸς ὀνόματός της καὶ τὸ σκοτεινὸν τοῦ ἑτέρου, εἷνε πρασίνη ἕνεκα τῶν περικυκλούντων καὶ τὴν πόλιν καὶ τὰ χωρία της δασῶν, ἐλαιώνων καὶ σταφιδαμπέλων· ἡ πόλις μάλιστα αὐτῆς, κειμένη εἰς ἴσην πρὸς τὴν ἐπιφάνειαν τῆς θαλάσσης γραμμήν, δὲν φαίνεται μακρόθεν, καλυπτομένη ἀπὸ τὸν καταπράσινον τάπητα, ὅστις ἁπλοῦται ἀπὸ τῶν πέριξ ὀρέων μέχρι τῆς παραλίας αὐτῆς.
Γνωρίζεις Θεόκριτον τὸν Μυριανθούσην; Ἰδοὺ πῶς περιέγραψεν ἑλληνιστὶ καὶ γαλλιστὶ τὴν Λευκάδα ἐν τῇ τελευταίᾳ δημοσιευθείσῃ εἰς τρεῖς γλώσσας ᾠδῇ πρὸς τὸν «Γενναῖον Κολοκοτρώνην τοῦ 1821»:
Λευκάδα, ἄφες, ἄφες τὰ μαῦρα,
Στὸ λέγω, στὸ λέγω παστρικά·
Ντύσου σὲ συμβουλεύω στὰ μαῦρα
Καὶ τότε σοὶ ἁρμόζει Ἁγία Μαῦρα!!
καὶ κατωτέρω:
Χαῖρε ἑπτανησία ἡ Λευκάς.
Ὁλόφωτος σταφυλὴ λαμπάς!
καὶ γαλλιστί:
Salut l’ile Leucade de Septile
Lumineuse lampe et vendageuse ile!
Βεβαίως θὰ ἐλυπήθη πολὺ ὁ Dr. Eugen Oberheimmer, ὁ πρό τινων μηνῶν δημοσιεύσας ἀξιόλογον συγγραφὴν περὶ Λευκάδος καὶ Ἀκαρνανίας (Akarnanien, Ambrakias Amphilochien Leukas im alterim) καὶ μὴ συναγαγὼν ἐν αὐτῇ τοὺς μαργαρίτας τούτους τοῦ κ. Μυριανθούση· ἀλλὰ πρὸς τοὺς τοῦ Μυριανθούση ἁμιλλῶνται καὶ ἄλλοι εὑρισκόμενοι εἰς τὰς σελίδας τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Μεγαγιάννη, περὶ ὧν κατωτέρω.
Κεῖται δὲ ἡ πόλις τῆς Λευκάδος ἀκριβῶς ἐν τοιούτῳ τοπογραφικῷ σημείῳ μεταξὺ δύο λιμνοθαλασσῶν, ὥστε ἀερίζεται ὁτὲ μὲν ὑπὸ τοῦ ἐκ τοῦ Ἀδριατικοῦ ἢ κερκυραϊκοῦ πελάγους ἁνέμου, ὁτὲ δὲ ὑπὸ τοῦ νοτίου. Ὁ ἀερισμὸς δὲ οὗτος, ὁ συχνὰ καθιστῶν τὴν πόλιν δροσερὰν τὸ θέρος, καὶ αἱ ἐκ τῶν παρακειμένων ἁλυκῶν καὶ λιμνοθαλασσῶν ἰωδοῦχοι ἀναθυμιάσεις, λύουσι τὸ ζήτημα πῶς ἐν πόλει στερουμένῃ ὀχετῶν κλπ. δὲν ἀνα-
