αύτης περιωπῆς, ἂν ὑπεχώρει πρὸ δυσχερειῶν ἂς ἄλλοι ὑπερενίκησαν. Ἀλλὰ πλὴν τούτου, μακρὰν ἀπέχει ὁ κανὼν τοῦ νὰ ᾖ ἀναίτιος καὶ ἀδικαιολόγητος. Ἑκάστη συλλαβὴ δύναται μὲν ἐξεταζομένη ν’ ἀναλυθῇ εἰς τὰ φυσικὰ στοιχεῖα αὐτῆς, τὰ γράμματα, ἀλλ’ εἰς τὴν ἀκοὴν ἀποτελεῖ μίαν καὶ ἑνιαίαν ἐντύπωσιν, ἣν ἀνάγκη νὰ ἐπαναλαμβάνῃ ἡ ὁμοιοκαταληξία, ὅταν μόνον ἐκ ταύτης ἀποτελῆται τῆς συλλαβῆς. Εἰς τὰ παροξύτονα ἢ προπαροξύτονα τοῦτο δὲν ἀπαιτεῖται, διότι πλὴν τοῦ τονιζομένου φωνήεντος καὶ μία ἢ δύω συλλαβαὶ ἀκόμη ἀσχολοῦσι τὴν ἀκοήν. Τοῦτο τὸ πλεονέκτημα, ὃ ἐπιδιώκει καὶ ἡ Γαλλικὴ διὰ τῶν λεγομένων παρ’ αὐτῇ πλουσίων ὁμοιοκαταληξιῶν, ὃ ὅμως δὲν δύναται ἢ μέχρι τινὸς μόνον νὰ ἐπιτυγχάνῃ, ἐστὶ καὶ αὐτὸ ἓν τῶν ἐγκαυχημάτων τῆς ἀρμονικωτέρας πασῶν τῶν γλωσσῶν, τῆς ἡμετέρας. Ὁ τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ κανόνος τούτου ἀφιστάμενος, δικαιολογεῖ τὴν ὑπόθεσιν ὅτι ἀφίσταται ἐξ ἀδυναμίας ὅστις δ’ ἐν τῇ τέχνῃ ὁμολογεῖ ἢ δεικνύει ὅτι δὲν δύναται ὅ,τι ἄλλοι δύνανται, ἐκεῖνος δὲν εἶναι ἀριστοτέχνης, οἷος ὠφείλει νὰ ᾖ ὡς πρὸς τὴν γλῶσσαν καὶ τὴν στιχουργίαν ὁ ποιητής.
Α. Ρ. Ραγκαβησ.
Ἄχ! πάντα ’ς ὄνειρα ὁ νοῦς μου,
Ἄχ! πάντα ’ς ὄνειρα θὰ τρέχῃ,
Θὰ χύνεται ’ς τοὺς στοχασμούς μου,
Τὰ ὄνειρα τροφή του ἔχει!
Καὶ μέσ’ τοὺς χρόνους τοὺς καλούς μου,
Ἄχ! πάντα ’ς ὄνειρα θὰ τρέχῃ,
Ἄχ! πάντα ’ς ὄνειρα ὁ νοῦς μου.
