αὐτὸν εἰς δύω κῶλα, ὧν τὸ πρῶτον ἐστὶ δίμετρον ἰαμβικὸν καταληκτικόν, τὸ δὲ δεύτερον μονόμετρον τροχαϊκὸν ὑπερκατάληκτον. Οἷον
- Ἐβγῆκαν τὰ καράβια|τὰ ζαγοριανά, (∪–∪∪,∪–∪∪,∪–∪–)
- Ἀλῆ πασσᾶς προβγαίνει|ἀπ’ τὰ Γιάννινα (∪–∪–,∪–∪|∪,∪–∪∪)
Οἱ ἀρχαῖοι ὅμως, πρὸς μείζονα στιχουργικὴν ἄνεσιν, παρεδέχθησαν τὴν αἵρεσιν καὶ ἑτέρας τομῆς, τῆς πενθημιμεροῦς, μετὰ τὴν πέμπτην συλλαβήν, τὴν ἁρμονίαν οὐδόλως παραβλαπτούσης, διότι κατ’ αὐτοὺς διαιρεῖ τὸν στίχον εἰς κῶλον μονόμετρον ἰαμβικὸν ὑπερκατάληκτον, καὶ εἰς ἕτερον τροχαϊκὸν δίμετρον καταληκτικόν, οἷον·
- Ἡ τύχη πάντα|ἀνατρέπ’ ἢ ἀνορθοῖ (∪–∪–,∪|∪∪–,∪∪∪–)
Τὴν εὐκολίαν ταύτην τὴν ἐκ τῆς ἐκλογῆς τῶν δύω τομῶν παρεδέχθημεν καὶ ἡμεῖς, καθιερώσαντες τὸν ὡραῖον προπατορικὸν τρίμετρον ὡς ἕνα τῶν κυριωτέρων στίχων εἰς χρῆσιν τῆς μελλούσης, ὡς εὐχόμεθα, ν’ ἀναπτυχθῇ δραματικῆς ἡμῶν μούσης.
Ἀλλ’ ἂν τινές, ἀντὶ τῆς ἐλευθερίας τῶν δύω τομῶν, ἐπιμένωσιν εἰς τὴν κατ’ αὐτοὺς ἔτι, μεγαλητέραν, τοῦ νὰ μὴ ποιῶνται χρῆσιν οὐδεμιᾶς, δὲν δυνάμεθα βεβαίως νὰ τοὺς βιάσωμεν, ὡς οὐδ’ ἐκεῖνοι μᾶς βιάζουσι νὰ τοὺς ἀναγινώσκωμεν. Ἠμποροῦν νὰ ἐγεννήθησαν ἐξαίρετοι ποιηταί, ἀλλά, καθ’ ἡμᾶς, στεροῦνται τοῦ στοιχειωδεστέρου αἰσθήματος τῆς στιχουργικῆς ἁρμονίας.
γ′. Καὶ ὁ τροχαϊκὸς τρίμετρος (στίχος λυρικὸς) ἔχει ἢ ἐπιδέχεται τομὴν εἰς τὸ πενθημιμερές, διαιροῦσαν αὐτὸν εἰς μονόμετρον τροχαϊκὸν ὑπερκατάληκτον, καὶ ἰαμβικὸν δίμετρον καταληκτικόν· οἷον·
- Κάτω ’ς τὸ νερὸ|χορεύουν ᾑ κοπέλλες (–∪∪∪,–|∪–∪,∪∪–∪).
δ′. Οἱ δὲ δακτυλικοὶ ἑξάμετροι παρὰ τοῖς ἀρχαίοις ἐτέμνοντο εἰς τὸ πενθημιμερὲς ἢ εἰς τὸ ἐφθημιμερὲς, διαι-
