μὲ τὸν ἡμέτερον μουπασίρη νουρὶ τζαοῦσι δίχος ἄλλο: οὕτω καὶ μὴ ἀλέος γενέσθαι ἐξαποφάσεως ὡς προστάξομεν ποιήσαται».
1799: σεπτεμ: 14
- «ἀπὸ τοῦ Βασιλικοῦ Δονανμᾶ».[1]
Τὰ ἔγγραφα ταῦτα οὕτως ἀφ’ ἑαυτῶν λαλοῦντα περὶ τῆς καταστάσεως τῶν τότε χρόνων καὶ ὑπὸ πολλὰς ὄψεις ἄξια σπουδῆς ἐνόμισα καλὸν νὰ πέμψω ὑμῖν ἐν ἀντιγράφῳ εἰς δημοσίευσιν. Ἐὰν καὶ ὑμεῖς νομίζητε ὅτι δύνανταί τι νὰ προσθέσωσιν εἰς τὴν σπουδὴν τῶν χρόνων ἐκείνων ἀνασύρατε ταῦτα ἐκ τῆς ἀφανείας, διασώσατε ἀπὸ τῆς σιωπηρᾶς καταστροφῆς, ἀναστηλοῦντες ταῦτα ἐν τῷ ἡμερολογίῳ ὑμῶν ὡς ἀναμνήσεις τῆς ἱερωτέρας καὶ κρισιμωτέρας διὰ τὸν βίον τοῦ ἔθνους περιόδου.
- Ἐν Πειραιεῖ, τῇ 24 Ἰουλίου 1887.
Πρόθυμος.
Ιακ. Χ. Δραγατσησ
Πάλε πιστὴ σὰν ἄγγελο τὴν βλέπω ’ς τ’ ὄνειρο μου,
καὶ καταριῶμαι τὴν στιγμὴ
π’ ἀδίκως τόσο δολερὴ
μοῦ ἐφάνη ’ς τὸν θυμό μου.
Ξυπνῶ καὶ τρέχω σὰν παιδὶ ’ς τὸ σπίτι ποῦ λατρεύω,
τὰ περασμένα μου νὰ ἰδῶ,
καὶ λυπηρὰ μυρολογῶ,
τὰ πρῶτα μου γυρεύω.
- ↑ Βασιλικὸς Δονανμᾶς, ὁ Ὀθωμανικὸς στόλος.
