Ἡ κ. Ξυλαράκη ἔκπληκτος. — Νὰ φύγωμεν;
Ὁ κ. Ἰσίδωρoς μετὰ μικρὰν σιγήν. — Μὲ πονεῖ πολὺ τὸ κεφάλι μου καὶ νὰ εὕρωμεν τρόπον νὰ μὴ μείνωμεν.
Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Ὦ, καϋμένε καὶ σύ… κάμε ὀλίγην ὑπομονήν… θὰ σοῦ περάσῃ.
Ὁ κ. Ἰσίδωρος. — Ἀδύνατον· αἰσθάνομαι τὸν ἑαυτόν μου εἰς κακὴν κατάστασιν.
Ἡ κ. Ξυλαράκη ἰδίᾳ. — Οὔτε τὸ κεφάλι του τὸν πονεῖ, οὔτε τίποτε… Ἔτσι μοῦ τὰ λέγει διὰ νὰ μὴ φάγῃ μαζῆ μας ὁ Ἀλέξανδρος… Τί ἤθελα νὰ τὸν προσκαλέσω… αὐτὸ τὸν ἐπείραξε περισσότερον, διότι ἕως πρὸ ὀλίγου ποῦ δὲν τὸν εἶχεν ἰδεῖ ἐπετοῦσεν ἀπὸ τὴν χαράν του, καὶ ἔλεγεν ὅτι σπανίως διεσκέδασεν ὅπως σήμερον. Κἄτι πρέπει νὰ ἔχῃ ἐννοήσῃ, ἀλλὰ κρύπτεται… δὲν θέλει νὰ μοῦ δείξῃ τίποτε. Ἐμένα δὲν μὲ ὑποπτεύεται βέβαια, αὐτὸν ὅμως… ἀλλέως δὲν ἠμπορῶ νὰ ἐξηγήσω αὐτὴν τὴν μεταβολήν. Τὸ σχέδιόν μου θὰ καταστρέψῃ πᾶσαν ὑποψίαν του… εἶναι τόσον μωρόπιστος, ὥστε θὰ πιστεύσῃ ἀμέσως. Τί καλὰ ποῦ τὸ ἐσκέφθην, καὶ μὲ τὴν ὥραν του, διότι αὔριον ἴσως θὰ ἦτο πολὺ ἀργά. Πολὺ σκεπτικὸς εἶναι… κἄτι πρέπει νὰ ἐνόησεν!..
Ὁ κ. Ἰσίδωρος ἰδίᾳ. — Διατί ἐπιμένει νὰ μείνωμεν; Ἀφοῦ τῆς λέγω ὅτι ἔχω κεφαλόπονον, ἔπρεπεν αὐτὴ νὰ μοῦ εἰπῇ νὰ φύγωμεν, ὅπως κάμνω ἐγώ, ὅταν μοῦ τὸ λέγῃ αὐτή… καὶ μοῦ τὸ λέγει τόσον συχνά. Νὰ ὑπάρχῃ καμμία συνεννόησις μεταξύ των;.. ἀδύνατον!.. Ἁπλῆν φιλαρέσκειαν μόνον δεικνύει… καὶ αὐτὸ κακόν, ἀλλὰ τέλος πάντων τί νὰ γείνῃ; μήπως δὲν εἶναι γυναῖκα καὶ αὐτή;.. Ἀλλ’ αὐτός… αὐτὸς εἶναι κακοήθης καὶ ἂν ἠμποροῦσα νὰ τοῦ στρίψω τὸ λαρύγγι θὰ τοῦ τὸ ἔστριβα… Τί νὰ ἔλεγαν ἐδῶ ποῦ ἐκάθηντο;.. Δὲν πρέπει νὰ τοῦ τὸ εἶχεν εἰπῇ ἀπὸ πρωτήτερα, διότι ἐγὼ τὸν παρετήρησα… ἐφάνη πολὺ εὐχαριστημένος ὅτι θὰ φάγῃ μαζῆ μας. Ὄχι, ὄχι· δὲν ὑπάρχει καμμία συνεννόησις, ὅλα αὐτὰ τὰ πλάττω μὲ τὸν νοῦν μου… ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ φάγωμεν ἐδῶ ἐπ’ οὐδενὶ λόγῳ… καὶ ἂν ἐξακολουθῇ νὰ ἐπιμένῃ θὰ εἰπῇ ὅτι ὑπάρχει συνεννόησις.
Ἡ κ. Ξυλαράκη μετὰ διαφέροντος. — Πῶς εἶσαι;
Ὁ κ. Ἰσίδωρος στένων. — Χειρότερα.
