Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Ὅπως ἀγαπᾶτε.
Μαλσταμίδης χαιρετίζων καὶ ἀπερχόμενος· ἰδίᾳ. — Αἴ φ!… παρ’ ὀλίγον νὰ μᾶς πιάσῃ.
Ἡ κ. Ξυλαράκη μετὰ μικρὰν σιγὴν βλέπουσα τὸν Ξυλαράκην, ὅστις εἶνε βεβιθυσμένος εἰς σκέψεις. — Τί σκέπτεσαι;
Ὁ κ. Ἰσίδωρος ἐξερχόμενος τῆς ῥέμβης αὐτοῦ. — Τίποτε.
Ἡ κ. Ξυλαράκη μετὰ μικρὰν σιγήν. — Ὡραῖα δὲν εἶνε ἐδῶ;
Ὁ κ. Ἰσίδωρος πνίγων στεναγμόν. — Ναί, πολὺ ὡραῖα.
Ἡ κ. Ξυλαράκη ἰδίᾳ. — Εἶδεν ἆρά γε τίποτε;… δὲν πιστεύω, διότι μόλις ἤκουσα τὸ βῆμά του ἀμέσως ἐτραβήχθην… Δὲν εἶχε καιρὸν νὰ παρατηρήσῃ… Ἔπειτα πῶς νὰ ἰδῇ… ὁ ἥλιος ἔδυσε καὶ εἶνε τόσον σκοτεινὰ ἐδῷ… Ἀλλ’ ἅμα μὲ ἰδῇ μὲ τὸν Ἀλέξανδρον, ἔτσι γίνεται… ἐπῆρε αὐτὴν τὴν κακὴν συνήθειαν… Ἆ, τὸ σχέδιόν μου θὰ τὰ διορθώσῃ ὅλα!
Ὁ κ. Ἰσίδωρος ἰδίᾳ. — Πρέπει νὰ ἐξακριβώσω τί συμβαίνει ἐπὶ τέλους, διότι αὐτὰ δὲν μ’ ἀρέσουν ἐμένα. Εἶνε τώρα ὀλίγος καιρὸς ποῦ δὲν θέλει νὰ ξεκολλήσῃ ἀπὸ κοντά της… Αὐτὸς βεβαίως τὴν ἀγαπᾷ… τὸν ἀγαπᾷ ὅμως καὶ ἡ Χαρίκλεια; Ἐδῶ εἶνε τὸ ζήτημα!… καὶ ἂν τὸν ἀγαπᾷ;… Ἂν τὸν ἀγαπᾷ!… ἂ, θὰ τὴν πάρῃ καὶ θὰ τὴν σηκώσῃ!…
Ἡ κ. Ξυλαράκη μειδιῶσα. — Αἴ, ἀκόμη σκέπτεσαι; Τὰ μισὰ τῆς χιλιάδας πεντακόσια εἶνε… δὲν εἶνε παραπάνω.
Ὁ κ. Ἰσίδωρος. — Ἔχω ἕνα κεφαλόπονον…
Ἡ κ. Ξυλαράκη — Θὰ ἐκάθησες σὲ κανένα ῥεῦμα πάλιν.
Ὁ κ. Ἰσίδωρος — Δὲν ἠξεύρω ἀλλὰ πάγει νὰ σπάσῃ τὸ κεφάλι μου…
Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Δυσάρεστον αὐτό.
Ὁ κ. Ἰσίδωρος μετά τινα σιγήν. — Τί ἰδέα σοῦ ἦλθε νὰ προσκαλέσῃς τὸν Μαλσταμίδη νὰ φάγῃ;
Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Νὰ δὰ ἡ ὥρα!… Ὁ ἄνθρωπος εἶνε πάντοτε μαζῆ μας τόσον εὐγενής… καὶ ἡμεῖς δὲν τοῦ εἴπαμε ποτὲ νά ἔλθῃ νὰ φάγῃ μία σοῦπα ’ς τὸ σπῆτι…
Ὁ κ. Ἰσίδωρος. — Ἕνας λόγος περισσότερον…
Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Τὸν εὑρίσκομεν ἐδῶ εἰς τὴν ἐξοχήν, τί ἁπλούστερον παρὰ νὰ τὸν κρατήσωμεν;
Ὁ κ. Ἰσίδωρος — Ἂν δὲν τοῦ ἔλεγες τίποτε θὰ ἠμπορούσαμεν νὰ φύγωμεν τώρα.
