Φουσκόνουνε τὰ πέλαγα μὲ τὸν ἀνασασμό της
Καὶ τρικυμίαις χύνονται ἀπὸ τὸ βογγητό της.
Τόσο ποῦ κ’ ἡ Φραγκιὰ αὐτὴ μένει στὸ θαῦμα ’κεῖνο
Καὶ τρέχει νὰ τὴν ἀσπασθῇ γλυκὰ ’ς τὸ Ναυαρῖνο,
Νὰ κλέψῃ ἀπ’ τὴ δόξα της ὀλίγο φῶς καὶ χάρι
Νὰ πάρῃ ἀπ’ τὴ δάφνη της κι’ αὐτὴ ἕνα κλωνάρι,
Γιατὶ ἀπ’ τὴν Ἑλλάδα μας καὶ πάλι τὸ μαθαίνει,
Πῶς ὅποιος πέφτει μὲ τιμὴ ποτέ του δὲν πεθαίνει!…
Ἄχ ποῦ ποῦ μὲ παράφερες πλανέτρα φαντασία;
Σὲ ποιὰ ὡραία μ’ ἔρριψες σβυσμένη ὀπτασία;
Ποῦ εἶσθε χρόνια ζηλευτὰ καὶ τιμημένα χρόνια
Νὰ ἰδῆτε τὴν σημερινὴ τοῦ Γένους καταφρόνια;
Αὐτὴ ’νε ἡ Ἑλλάδα σας ποῦ μπαρουτοκαμμένη
Ἀνέβαινε στὰ σύννεφα τὴ δόξ’ ἀγκαλιασμένη
Σὰν νἆταν φῶς οὐράνιο, ποῦ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι
Μία φορὰ ’γονάτισε γιὰ νὰ τὴν προσκυνήσῃ;
Ποῦ εἶσθ’ Ἀνδροῦτσε, Βότσαρη, Νικηταρᾶ, Τσαβέλλα
Καὶ σὺ ἀεροκύματη τοῦ Πίνδου φουστανέλλα;
Ποὖν’ τοῦ Κανάρη τὰ Ψαρά, ἡ Ὕδρα τοῦ Μιαούλη
Ποῦ εἶσαι Μάνη ἀθάνατη καὶ ξακουσμένο Σοῦλι,
Νὰ ’δῆτε τὴν Ἑλλάδα σας, δειλὴ καὶ ντροπιασμένη
Στὴ λευτεριά της πιὸ πολὺ ἀκόμα σκλαβωμένη;
Αὐτή ’νε ἡ Ἑλλάδα σας; εἴμαστ’ ἐμεῖς παιδιά σας;
Ἔχομ’ ἐμεῖς φλόγα-ματιά, καρδιὰ σὰν τὴν καρδιὰ σας;
Τ’ ἀνάστημά μας χαμηλὸ μὲ τὸ δικό σας φθάνει;
Μ’ ἐσᾶς τοὺς γίγαντας ἐμεῖς θὰ μετρηθοῦμε οἱ νάννοι,
Τῆς Λαύρας οἱ στραυραετοὶ μ’ ἐγγόνια φραγκεμένα,
Ἡ ντροπιαμένη Κοῦτρά μας μὲ τὸ εἰκοσιένα;
Τοῦ Καραΐσκου ἐμεῖς παιδιὰ καὶ τοῦ Κολοκοτρώνη;
Κ’ ἔχομ’ ἐμεῖς τὴ λεβεντιά, ἐμεῖς τοῦ Κατσαντώνη,
Τοῦ Γκούρα, τοῦ Πετρόμπεη καὶ ’ς τὴ καρδιά μας μέσα
Βράζει τὸ αἷμα φλογερὸ τοῦ Διάκου καὶ τοῦ Φλέσσα;
Κοιμήσου, Γέρο τοῦ Μωριᾶ, ἀκόμα μὴ ξυπνήσῃς,
Γιατὶ μικροὺς θενὰ μᾶς ’βρῇς καὶ θενὰ βλασφημήσῃς!
