ἑλληνικοῦ τείχους, ὁμοίου πρὸς τὰ τῆς Τίρυνθος. Οἱ Βυζαντινοὶ, οἱ Φράγκοι καὶ οἱ Τοῦρκοι, οἵτινες ἀμοιβαδὸν ἐκυριάρχησαν τῆς Ἀργολικῆς πεδιάδος, μετεχειρίσθησαν τὰ λείψανα τοῦ ἀρχαίου φρουρίου εἰς τὰ ὀχυρωματικὰ αὐτῶν ἔργα.
Εἴχομεν παραλάβει καὶ τροφάς. Ὑπηρέτης τῆς δημαρχίας ἔθετο ἐπὶ τοῦ τείχους κάνιστρον καὶ φανὸν μετὰ παχέος κηρίου. Ἐπῆλθε τὸ σκότος, ὡς καὶ ἐν τῇ πεδιάδι. Ἐν τῇ πόλει εἶχον ἀναφθῆ οἱ φανοί· τότε ὁ ποιητής, ἔχων ἐν χερσὶ τὸν Αἰσχύλον του, προχωρεῖ εἰς τὸ χεῖλος τοῦ ἑλληνικοῦ τείχους καὶ ἀναγινώσκει τοὺς ἑξῆς στίχους:
«Θεοὺς μὲν αἰτῶ τῶν δ’ ἀπαλλαγὴν πόνων,
Φρουρᾶς ἐτείας μῆχος, ἣν κοιμώμενος
Στέγαις Ἀταειδῶν ἄγκαθεν κυνὸς δίκην,
Ἄστρων κάτοιδα νυκτέρων ὁμήγυριν,
Καὶ τοὺς φέροντας χεῖμα καὶ θέρος βροτοῖς
Λαμπροὺς δυνάστας, ἐμπρέποντας αἰθέρι,
Ἀστέρας, ὅταν φθίνωσιν, ἀντολάς τε τῶν·
Καὶ νῦν φυλάσσω λαμπάδος τὸ σύμβολον
Αὐγὴν πυρὸς φέρουσαν ἐκ Τροίας φάτιν,
Ἁλώσιμόν τε βάξιν· ὧδε γὰρ κρατεῖν
Γυναικὸς ἀνδρόβουλον ἐλπίζω κέαρ,
Ὦ χαῖρε λαμπτὴρ νυκτός, ἡμερήσιον
Φάος πιφαύσκων, καὶ χορῶν κατάστασιν
Πολλῶν ἐν Ἄργει, τῆςδε συμφορᾶς χάριν.
Ἰού, ἰού.
Ἀγαμέμνονος γυναικὶ σημανῶ τορῶς,
Εὐνῆς ἐπαντείλασαν ὡς τάχος, δόμοις
Ὀλολυγμὸν εὐφημοῦντα τῇδε λαμπάδι
Ἐπορθιάζειν, εἴπερ Ἰλίου πόλις
Ἑάλωκεν, ὡς ὁ φρυκτὸς ἀγγέλλων πρέπει.» [1]
- ↑ Αἰσχύλου «Ἀγαμέμνων» στιχ. 1—11, 22—30.
