Τσερεμὲν τὸν ἀποκαλοῦσιν οἱ συμπαίκτορες τῆς παιδικῆς του ἡλικίας, οἱ γείτονες καὶ οἱ ὑπηρέται τοῦ οἴκου. Βραδύτερον ὅμως, ἐφ’ ὅσον ἐκδιπλοῦται ἡ πολιτική του ὕπαρξις, γίνεται γνωστὸς καὶ διακωδωνίζεται εἰς τὰ Διάφορα τῶν ἡμερησίων φύλλων ὑπὸ τὸ κλασικὸν καὶ εὔηχον καὶ πολύκροτον ἀκόμη, ἂν ἀγαπᾶτε, ὄνομα: Τενεκιάδης!
Ὑπὸ τοιοῦτο καὶ ἡμεῖς ὄνομα τὸν παραδίδομεν εἰς τὴν ἀθανασίαν καὶ εἰς τὰ ὦτα — mille pardons — τῶν ἀνεξικάκων ἀναγνωστῶν μας.
Ὁ κ. Τενεκιάδης λοιπὸν εἶνε ὁ συνοπτικώτερος τύπος τῆς συγχρόνου νεολαίας, ἀρτία προσωπικότης, συγκειμένη ἐκ δύο—μόνον—ποδῶν, μιᾶς ῥεδιγκότας, πέντ’ ἓξ φωκὸλ, ἑνὸς ἀπολυτηρίου τοῦ Δημοτ. Σχολείου, ἀρκετῶν χρεῶν, μιᾶς εὐρυχώρου κοιλίας καὶ ἱκανῶν ἀκόμη ὀδόντων.
Διότι, σημειωτέον χάριν ἱστορικῆς ἀκριβείας, ἐξ αὐτῶν τοῦ ἔχουν φθαρῆ οἱ μασσητῆρες ἕνεκεν τοῦ προώρου τραγανίσματος ξυνῶν καὶ ἀπηγορευμένων καρπῶν.
Ἀλλ’ ἡ κοιλία του ὅμως καὶ αἱ κνῆμαι λειτουργοῦν θαυμάσια. Δύναται νὰ διανύσῃ ἑκατοντάκις ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ τὴν ὁδὸν Σταδίου καὶ νὰ τρελλάνῃ τοὺς ξενοδόχους, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τοὺς καπήλους, οἵτινες, καθὰ βεβαιοῖ ἡ παράδοσις, κρύπτουσι τὰς χύτρας κατὰ τὴν διάβασίν του.
Ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἐξ ὁρμεμφύτου, μόλις ἀπογαλακτιζόμενος, ἐπιδίδεται εἰς τὴν πολιτικὴν, ὡς οἱ χοῖροι εἰς τὸν βόρβορον — ἡ τάσις εἶναι κληρονομικῶς φυσιολογική — ὄχι διότι δὲν ἠμπορεῖ τάχα νὰ εὐδοκιμήσῃ καὶ ὡς ἀγγειοπλάστης ἢ ὁδοκαθαριστὴς, ἀλλὰ διότι ὀφείλει νὰ συνεχίσῃ τὴν ἔνδοξον σειρὰν τῶν οἰκογενειακῶν παραδόσεων, ἀφοῦ ὁ πατήρ του διέπρεψε κατὰ τὴν ἑλληνικὴν ἐπανάστασιν παρὰ τῷ Φαβιέρῳ ὡς… θαλαμηπόλος, ἐπὶ δὲ τῆς βασιλέας τοῦ Ὄθωνος ἐχρημάτισε πέμπτος, πολλάκις δὲ καὶ τρίτος, δημαρχικὸς πάρεδρος.
Ἄλλως τε δὲ διὰ τὴν πολιτικὴν τὸν προεξοφλεῖ καὶ ἡ προφητεία μιᾶς Ἀτσιγγάνας, ἣν ἡ μήτηρ, ἔγκυος ἔτι οὖσα, συμβουλεύεται ἐξ ἀπελπισίας, καθόσον ὁ κ. Τενεκιάδης, ἄγαν φιλελεύθερος καὶ ἀκράτητος ὀπαδὸς τοῦ ἀπαραβιάστου τῶν συνταγματικῶν ἐλευθεριῶν, ἐννοεῖ ν’ ἀποδράσῃ τῆς μητρικῆς γα-
