ἐθνικὸν μεγαλεῖον ἔνθεος αὐτοῦ λατρεία. Οὕτω δ’ ἐν τῇ διπλῇ ταύτῃ ἀγάπῃ, δι’ ἧς ἔζη ἀκόμη, διήρχετο ξένος ὡςεὶ ἀπιθανότης ἐν μέσῳ ἡμῶν, μὲ τὴν λευκήν του φουστανέλλαν, τὸ εὐθυτενὲς ἀνάστημα καὶ τὸ εὐρύ του μέτωπον, οἱονεὶ ζωντανὴ ἔτι εἰκὼν τῆς γενεᾶς τοῦ 1821, ἧς διέσωζε μόνος ἴσως τὰς ἰδέας, τὰ αἰσθήματα, τὸ ἦθος, τὸ ἔνδυμα καὶ τὴν πρὸς τὰ πάτρια πίστιν, ὑπνοβάτης ἄλλου κόσμου ὀνειροπολῶν τὸ ἀρχαῖον μεγαλεῖον, ἠλεκτριζόμενος δὲ μόνον ὁσάκις ὄνομά τι ἀθάνατον ἢ ἠχώ τις ἐκ τοῦ Μεσολογγίου καὶ τῆς Γραβιᾶς ἐκήλει τὸ οὖς αὐτοῦ. Καὶ ἠδύνατό τις νὰ εἴπῃ περὶ τοῦ Γεωργίου τοὺς ἀμιμήτους ἐκείνους στίχους, οὓς ἐκαλλιτέχνησεν ὁ ἀγαπητός του Ἀχιλλεὺς ἐν τῷ Ἀγνώστῳ.
Δὲν ἔζη· ὠνειρεύετο· ῥεμβώδης ἐπλανᾶτο,
Ἀπεκοιμήθ’ εἰς τὴν Ἐδὲμ κ’ ἠγέρθη ἐδὼ κάτω.
Τελευταῖον, κουρασθεὶς ἐκ τῆς ἀδρανοῦς καὶ φθισικῆς πολιτικῆς, δι’ ἦν κατέρρεε τὸ οἰκοδόμημα τῶν μεγάλων αὑτοῦ ἐθνικῶν πόθων, εἶχεν ἀποσυρθῆ ἐν τῷ βάθει τῆς περὶ αὐτὸν οἰκογενειακῆς γαλήνης καὶ ἐν τῇ μελέτη τοῦ ὁμηρικοῦ κόσμου, ζητῶν νὰ ἐπανεύρῃ εἰς τὰ ἀθάνατα ἔπη τοῦ τυφλοῦ ᾀοιδοῦ τὴν ἐκπνεύσασαν γενεὰν τῶν ἡρώων τοῦ 1821. Εὗρε δ’ αὐτὸν ὁ θάνατος καθ’ ὃν ἀκριβῶς χρόνον μετὰ τοῦ Ἀχιλλέως του ἐμελέτα τὰ ἔπη τοῦ Ὁμήρου φιλοτεχνῶν εἰς ὡραίους στίχους τὰς καλλονὰς καὶ τὸ ὕψος αὐτῶν, ἃς ἤλπιζε νὰ καταστήσῃ οὕτω προσιτὰς εἰς τὸν ἑλληνικὸν λαὸν.
Διὰ τῶν ὀλίγων ἐνταῦθα γραμμῶν, ἂς χαράττομεν ἐν τῷ ἡμετέρῳ Ἡμερολογίῳ μᾶλλον εἰς μνημόσυνον τοῦ πολυκλαύστου Γεωργίου, δὲν ἀξιοῦμεν ψυχολογικὴν ἀνάλυσιν καὶ εἰδικὴν μελέτην τῆς συμπαθοῦς ποιητικῆς αὐτοῦ φύσεως. Περὶ τοῦ Γεωργίου Παράσχου, ὡς ὑποφήτου τῆς νέας ἑλληνικῆς Μούσης ἐκπροςωπήσαντος πιστῶς τὸ μέγα ἐθνικὸν ἰδεῶδες οὐ μόνον ἐν τοῖς μελῳδικοῖς ἔπεσιν, ἀλλὰ καὶ ἐν ταῖς πράξεσι καὶ τοῖς αἰσθήμασι δι’ ὅλου τοῦ βίου αὐτοῦ, ἄλλοις ἀλλαχοῦ ἀπόκειται. Τὸ ἐφ’ ἡμῖν ἀποτίνοντες φόρον εὐγνωμοσύνης ἐχαράξαμεν ἀσθενῆ ᾧδε σκιαγράφησιν, πενθοῦντες εἰλικρινῶς τὴν ἀπώλειαν τόσῳ πολυτίμου ὅσῳ καὶ σπανίου ἓν τοῖς καθ’ ἡμᾶς χρόνοις ἀνδρός.
Ὁ σκληρὸς θάνατος τοῦ ᾀοιδίμου Γεωργίου Ζηνοπούλου, ὃν ἀπὸ τοῦ παρελθόντος Μαΐου πενθεῖ ἡ πατρίς, δύναταί τις ἀληθῶς εἰπεῖν ὅτι κατέλιπε κενὸν μέγα καὶ δυςαναπλήρωτον. Διότι ὁ Ζηνόπουλος ὑπῆρξε διακεκριμένη πράγματι προςωπικότης ἐν τῇ ἡμετέρᾳ πολιτείᾳ, κεκτημένη ἴδιον τύπον ἐπὶ τῶν σκέψεων, τῶν λόγων, τῆς δράσεως, τῶν ἔργων, τόσῳ μᾶλλον
