θλιβερῶν ἀποτελεσμάτων, ἅπερ ἔσχεν ἡ πτῶσις τῆς Κούτρας συνδεομένη ἐκ παραγωγῆς πρὸς τὸν παράφορον προςωπικὸν ἡρωϊσμόν, ὃν ἐπεδείξατο ὁ ἀτρόμητος ὄντως μαχητής, ἴσως θέλει σταματήσει πρὸ δυςκόλου διλήμματος, ἐνδοιάζων ἂν πρέπῃ ν’ ἀπονείμῃ ἀμέριστον τὴν δάφνην τῆς δόξης εἰς τὸν Λώρην. Διότι ἀληθῶς, οἱ ἐν πολέμῳ ἡγούμενοι στρατιωτικῶν σωμάτων, ὧν ἡ τιμὴ, ἡ ὕπαρξις καὶ ἡ νίκη ἤρτηνται κυρίως ἐξ αὐτοῦ τοῦ προςώπου τοῦ ἀρχηγοῦ, δέον νὰ τηρῶσιν ἀπαρασαλεύτως τὰ κεκανονισμένα.
Ὁ ἀρχηγὸς δέν εἷνε μονάς· εἷνε ἡ ψυχὴ, ὁ νοῦς, τὸ σύνολον· ὁ δὲ ἀκράτητος ἡρωϊσμὸς τοῦ ἀρχηγοῦ θαυμάζεται μὲν πάντοτε ἀλλὰ δὲν συγχωρεῖται πάντοτε. Ἡ Κοῦτρα ἔπεσε διότι ἔπεσεν ὁ Λώρης. Καὶ ἔπεσεν οὗτος διότι ὑπῆρξε πλειότερον ἥρως ἢ ἀρχηγὸς ἀντικρύσας ἀφόβως τὸν θάνατον χωρὶς νὰ φοβηθῇ κἂν τὸν ἐξ αὐτοῦ ἀπορφανισμὸν τῶν ἀνδρῶν. Ἀτυχῶς ὁ ἐνθουσιασμὸς ὁ μεθύων ἐν ὥρᾳ μάλιστα μάχης τὴν ψυχὴν τοῦ ἥρωος, δὲν σκέπτεται οὔτε ὑπολογίζει. Ἐὰν ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ Λώρη ἡ ψυχρὰ σκέψις συνεκράτει τὴν φλόγα τοῦ ἐνθουσιασμοῦ, ἀντὶ της ἐπονειδίστου αἰχμαλωσίας θὰ εἶχεν ἴσως ἡ ἱστορία νὰ ἐπιδείξῃ μίαν ἀκόμη φαεινὴν σελίδα εἰς τὰ ὄμματα τῆς δυςπίστου Εὐρώπης. Ἀλλ’ ἐν τούτοις ὁ πίπτων ὑπὲρ μιᾶς εὐγενοῦς ἰδέας, ἀσχέτως πρὸς τὸ πρακτικὸν ἀποτέλεσμα, εἶνε ἄξιος τιμῆς καὶ θαυμασμοῦ. Ὁ δέ Λώρης πεσὼν ὑπὲρ τῆς εὐγενεστέρας ἰδέας, ὑπὲρ τῆς τιμῆς τῆς πατρίδος, ἐκτήσατο δικαίωμα καὶ ἐπὶ τῆς αἰωνίας εὐγνωμοσύνης τοῦ ἔθνους.
Ὁ Λώρης εἷλκε τὴν καταγωγὴν ἐκ Προμυρίου τῆς Θεσσαλομαγνησίας, ἦν δὲ μόλις πεντηκοντούτης, ἠγωνίσθη γενναίως ἐν Κρήτῃ, διέπρεψε δὲ ἰδίως κατὰ τὴν ἐν Θεσσαλίᾳ ἐπανάστασιν τοῦ 1878. Ἐν Κούτρᾳ ἐπολέμησεν ὡς λέων ἐπὶ ἑπτάωρον τὴν 10 πρὸς τὴν 11 Μαΐου ἀποκρούσας ὑπερτέρας ἐχθρικὰς δυνάμεις, ὁπότε πληγεὶς μετηνέχθη εἰς Ζάρκον, ἔνθα καὶ ἐξέπνευσε μετά τινας ἡμέρας.
