Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1887 - 239.jpg

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
239

— Θὰ σᾶς εἶμαι πολὺ ὑπόχρεως! εἶπεν ὁ κύριος Ξ., ἀμηχανῶν.

— Πηγαίνετε, κύριε, εἰς τὸ θέατρον βεβαίως.

— Πηγαίνω κἄποτε.

— Εἷσθε καμμίαν ἑσπέραν κατ’ αὐτὰς εἰς τὴν παράστασιν τοῦ Ἁμλέτου;

Ὁ καθηγητὴς ἔφερεν εἰς τὸ μέτωπον τὴν παλάμην, συγκεντρῶν τὰς ἀναμνήσεις του, καὶ ἀπεκρίθη:

— Μάλιστα.

— Εἰς τὸ ὑπ’ ἀριθ… θεωρεῖον τῆς Β′ σειρᾶς;

— Ἂν δὲν ἀπατῶμαι.

— Σᾶς συνέβη τίποτε μέ τινα κυρίαν γείτονος θεωρείου;

— Ἆ, ναί, ἓν κωμικόν, νοστιμώτατον! εἶπε γελῶν ὁ καθηγητὴς. Τόρα ἐνθυμοῦμαι καλῶς. Τὴν ἑσπέραν ἐκείνην, μόλις εἶχον φθάσει εἰς τὸ θέατρον, μοῦ εἶχε καρφωθῆ, ὡς τρύπανον, τυραννικώτατα, εἰς τὸν νοῦν καὶ οὐδὲ στιγμὴν μὲ ἄφινε μία σκέψις: νὰ ἐνθυμηθῶ ἓν πρόβλημα ἀλγεβρικὸν. Εἶχον στρέψει τὰ νῶτα πρὸς τὴν σκηνήν, ἀφῃρημένος, καὶ διὰ νὰ μὴ περισπᾶται ἡ σκέψις μου. Τὸ βλέμμα μου εἶχον προσηλώσει εἰς πρᾶγμά τι, ἀσήμαντον, νομίζω εἰς τὸν ἀριθμὸν τοῦ γείτονος θεωρείου. Ἀφῃρημένος, ὅπως εἵμην, οὐδὲν ἔβλεπον, οὐδὲν ἤκουον. Τόσον εἷνε πάντοτε ἀληθές, κυρία μου, ὅτι νοῦς ὁρᾷ καὶ νοῦς ἀκούει. Μετὰ τὴν τετάρτην ὅμως πρᾶξιν τοῦ δράματος, μία κυρία, γείτων μου, μ’ ἐξήγαγε τῆς ἀφαιρέσεως δι’ εὐφυοῦς χαριεντισμοῦ, ὅστις μ’ ἔθηκεν εἰς τὴν θέσιν μου κατὰ τὴν τελευταίαν πρᾶξιν.

Ἐκείνη, ἥτις εἰς τὴν παράδοξον αὐτὴν ἱστορίαν ᾐσθάνετο οἶκτον καὶ ἐξεπλήσσετο, εὐλόγως δυσπιστοῦσα, ἀπήντησεν ἀφελῶς, ἀλλὰ κινοῦσα τὴν κεφαλὴν καὶ μειδιῶσα:

— Ἡ κυρία αὐτὴ εἵμην ἐγώ, κύριε Ξ!

— Περίεργον! εἶπεν ὁ καθηγητὴς, ἀπορῶν καὶ συνοφρυούμενος· δὲν σᾶς ἀντελήφθην ποσῶς καὶ σᾶς ζητῶ συγγνώμην!

— Εὐεξῄγητον εἷνε, κύριε. Ἀλλ’ ἐλύσατε τοὐλάχιστον τὸ πρόβλημα, ἐλπίζω, προσέθηκε, πειραχθεῖσα ἐκ τῆς ἀπαντήσεως.

— Μόλις τὴν ἐπιοῦσαν! ἀπήντησε χαιρεκάκως ὁ κύριος Ξ.

— Καὶ δὲν μὲ συνηντήσατε ἔκτοτε ἀλλαχοῦ;

— Δὲν ἐνθυμοῦμαι· νομίζω, ὄχι.

— Καὶ αὐτὸ δὲν εἶνε πολὺ δυσνόητον, κύριε Ξ! εἶπεν ἐκείνη μετὰ τόνου καὶ μικροῦ τινος ὑπόπτου μορφασμοῦ.

— Μὲ ἀδικεῖτε, βλέπω. Μίαν τόσῳ ὡραίαν καὶ καλὴν κυρίαν, ὡς ὑμεῖς, δὲν εἷνε δυνατὸν κανεὶς νὰ γνωρίσῃ καὶ νὰ λησμονήσῃ.

— Εὐχαριστῶ πολὺ, κύριε καθηγητά· ἐκτὸς ὅμως βεβαίως, ἂν ἡ ὡραία καὶ καλὴ αὐτὴ κυρία ἔχῃ ἀντίζηλον κανὲν ἀλγεβρικὸν πρόβλημα!