ἀκριβῶς διὰ τοῦτο ἔπρεπε νὰ κατανοηθῇ ὅτι δὲν ἐπαρκεῖ μόνον ὁ ἡρωϊσμὸς ἵνα ἀναπληρώσῃ τὰ πάντα, ἀλλ’ ὅτι ἀπῃτοῦντο ἔργα τεχνικὰ καὶ ἐν γένει μέτρα κατάλληλα, ἵνα ὑπάρξῃ οὐχὶ πιθανότης, ἀλλὰ μόνον ἐλπὶς ἐπιτυχίας. Ὁ ἡρωϊσμὸς ἀρκεῖ πάντοτε ὅπως σώσῃ τὴν τιμήν, ἀλλὰ δὲν εἶναι ὁ μόνος, ὅστις ἀσφαλίζει τὴν ἐπιτυχίαν. Δέν ἀρκεῖ ἵνα γνωρίζῃ ὁ στρατὸς νὰ ἀποθνήσκῃ, ἀλλὰ πρέπει νὰ γνωρίζῃ καὶ νὰ ἐνεργῇ. Ὁ ἡρωϊσμὸς εἷναι ἡ τιμή, ἀλλ’ οὐχὶ καὶ ἡ νίκη.
Οὕτως ἦσαν ἀντιμέτωποι οἱ ἀντίπαλοι στρατοὶ, ἡ δὲ πρὸς ἀλλήλους συμπεριφορὰ ἐπεῖχέ τι τὸ ὁμηρικόν· τρεῖς ὑβριστικαὶ λέξεις, ὧν ἐπιτραπήτω μοι ἡ ἀναγραφή, «γουρουνομύτηδες,» «κοκκινοσκούφιδες» καὶ τὸ περιώνυμον «σικτίρ,» αἵτινες συνδυαζόμεναι μετὰ τοῦ δημοτικοῦ πλέον καταστάντος μονοσυλλάβου «ρὲ» ἀπετέλουν τὴν συνήθη φρασεολογίαν τῶν πρὸς τοὺς Τούρκους φιλοφρονήσεων. Οἱ εὔζωνοι ἀπετείνοντο πρὸς τοὺς ἐχθροὺς γείτονάς των ἀγερώχως· θέλομεν ἀναφέρει τεκμήρια τινα τῆς αὐθάδους ταύτης ὑπερηφανείας, ἵνα ποικίλωμεν τὸ ξηρὸν θέμα ἡμῶν.
Ἐν τῇ Μελούνᾳ κατεσκευάζετο λίθινον ὀχύρωμα ὑπὸ τῶν ἡμετέρων, ἐπειδὴ δὲ ἦτο εὐκολώτερον νὰ λαμβάνωσι τοὺς λίθους ἐκ τοῦ τουρκικοῦ ἐδάφους, ὁ τοῦρκος σταθμάρχης ἔκαμε τὰς δεούσας παραστάσεις, καὶ μὴ εἰσακουσθείς, ἐτοποθέτησε σκοποὺς πρὸς τὸ μέρος ἐκεῖνο. Ὁ τοῦρκος σκοπὸς ἵστατο ὄρθιος στηρίζων τὸν ἕνα τῶν ποδῶν του ἐπὶ προστυχόντος ἐκεῖ λίθου· εἷς εὔζωνος προχωρεῖ καὶ ἀποτεινόμενος πρὸς αὐτόν, τῷ λέγει «στάσου το πόδι σου ρὲ γουρουνομύτη» καὶ ἀκινητοῦντος ἐν ἀπορίᾳ τοῦ Τούρκου, ὁ αὐθάδης εὔζωνος παραμερίζει ὠθήσας τὸν πόδα αὐτοῦ καὶ λαβὼν τὸν λίθον τοποθετεῖ ἐπὶ τοῦ ὀχυρώματος.
Ἕτερος εὔζωνος μετέφερεν ἐπὶ ἡμιόνου τὴν νύκτα φυσίγγια, ἐπορεύετο δὲ διὰ τῆς τουρκικῆς ἀτραποῦ, οὔσης ἀνετωτέρας· ὁ τοῦρκος σκοπὸς ζητεῖ νὰ τῷ ἐμποδίσῃ τὴν δίοδον, ἓν βροντῶδες «σικτὶρ» τῷ δίδεται ὡς ἀπάντησις καὶ ὁ ῥιψοκίνδυνος εὔζωνος διέρχεται ἀταράχως.
