ἀντιθέσεώς των τὴν μονότονον γαλανότητα τοῦ ὁρίζοντος, τὰ διαβατικὰ, τὰ εὐδιάλυτα εἰς τὴν πρώτην πνοὴν τῆς ἰδιοτροπίας της παρὰ εἰς τὰ ζοφερὰ ἐκεῖνα αἰσθήματα — θὰ ἐλέγομεν σύννεφα — κάτω τῶν ὁποίων εἶναι κίνδυνος νὰ σκιασθῇ ἡ χαρά της, ἡ ἐλαφρότης, ἡ εὐζωΐα της. Τί τὰ Θέλει αὐτά! Εἰμποροῦν νὰ ἐκσπάσουν εἰς κεραυνούς, νὰ διαλυθῶσι μίαν ἡμέραν εἰς δάκρυα. Καὶ ἐκείνη τὸ πολὺ-πολὺ θὰ ἐνόει δύο τρεῖς σταγόνας ἐνίοτε, τὰς ὁποίας αὐτὴ νὰ καταβιβάζῃ κατὰ βούλησιν, ὡς τὰ ἀμερικανικὰ ἐκεῖνα μηχανήματα, δι’ ὧν ἐπιζητεῖται νὰ ἐρεθίζωνται οἱ δακρυγόνοι ἀδένες τοῦ οὐρανοῦ.
Καὶ ὅμως ἐκ τῆς ἀφειδίας αὐτῆς, μεθ’ ἧς σκορπίζεται ἡ ἀγάπη, μὴ νομίσητε ὅτι ζημιώνει ἡ ἠθική. Οὐδαμοῦ ἀλλαχοῦ ὑποθέτομεν ὅτι αἱ δύω αὗται ἀντίπαλοι γείτονες διάκεινται ἐν τόσῃ ἁρμονίᾳ, ὅσῃ ἐν Σμύρνῃ. Ἐδῶ ὁ ἔρως εἶναι παιδιὰ, passo-tempo· ἓν διάμεσον. Οὔτε αἰσθηματικός, σοβαρὸς ὡς ἐν ἀρχῇ τὸν παρεστήσαμεν, ἀλλ’ οὔτε ὑλικὸς, γνήσιον τέκνον τῆς Ἀφροδίτης ὡς τὸν ὀνειρεύονται ἄλλοι. Τὸ πολὺ πολὺ — καὶ αὐτὸ ἀρχαιότερον ὠχρανθὲν σήμερον πρὸ τῆς ἀκτινοβολίας τῆς προικὸς — νὰ καταλήξῃ εἰς τὸν γάμον· αὐτὴ εἰμπορεῖ νὰ ἦναι ἡ ὑλιστικωτέρα λύσις τοῦ δράμα{{ακατανόητο|[...]] τε μὲ προϋποθέσεις, μὲ προδιαγεγραμμένον σχέ [...]ς — καὶ δὲν ὁμιλοῦμεν βεβαίως περί ἐξαιρέσεων [...] ἐκ τῶν εὐδοκιμουσῶν συνηθειῶν τοῦ τόπου.
Ἡ σμυρναία δύναται [...] ὡς εἰς ὅλους ὁ ἥλιος, τὰς αἰγληεστέρας ἀκτῖνας [...] ης· δύναται ἀστενοχώρως νὰ ὑποστῇ τὴν ἔκλαμψιν [...] καὶ ἐκστάσεως· νὰ σᾶς βαυκαλίσῃ μὲ τὸ μινύ[...] ελεστέρων ἐρωτικῶν ἐξομολογήσεων, αἳ θὰ ἐγαργάλιζον τετριμμένον Δονζουάνον, ν’ ἀφήσῃ ὑμῖν ἐν χορῷ ἐκ τοῦ εὐμέστου κόλπου ἀφειδότερον μέρος τοῦ σαρκίνου της πλούτου εἰς τὴν [...] ἀγκάλην· νὰ μείνῃ μεθ’ ὑμῶν μεσονύκτιον ἐπὶ τῆς [...] θύρας ἐν τῷ σκότει τοῦ δρόμου, δανείζουσα ὑμῖν τὴν χεῖρα καὶ τὴν κόμην καὶ τὰ δροσερὰ ἴσως κοράλλια τῶν χειλέων της, ἀλλὰ — μὴ [...]
