ἐξητμίσθησαν εἰς ἐπιστολὰς μυρωμένας, ἐκάμφθησαν εἰς φιλοφρονήματα, ἐπολιόρκησαν συστηματικῶς; Ὅτι «ἔκλαυσαν, ἀπέθαναν τῆς πείνης, ἐχορτάσθησαν μὲ χολὴν, ἔφαγον κροκόδειλον,» ὡς λέγει κάπου ὁ Χάμλετ; Τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτά· ὁ κύριος ἀπ’ ἐδῶ — εἶναι δὲ τῆς σειρᾶς τῆς δεσποινίδος, ἐννοεῖται — διῆλθε προχθὲς τῆς οἰκίας της — καὶ κάθηται εἰς τὴν ἁγία Κατερίνα. Ἐν μέσῳ τοῦ ὁμίλου τῶν γυναικῶν, ὅστις ἐλευθέρως πλημμυρεῖ τὴν θύραν τὸ κατώφλιον καὶ μέρος τῆς ὁδοῦ ἔξω, κατὰ σύστημα σμυρναϊκόν, τὸ βλέμμα του συνηντήθη μετὰ τοῦ ἰδικοῦ της· οὐδέτερον αὐτῶν ὑπεχώρησε. Τῷ ἤρεσε… Δὲν ἠξεύρω ἐὰν ἤρεσε καὶ αὐτὸς εἰς ἐκείνην, ἀλλὰ εἶναι γνωστὸν εἰς τὰς φίλας ὅτι εὑρίσκεται ἀπὸ καιροῦ ἐν ἐφεδρείᾳ… «Οὔφ! ἐκεῖνος ὁ σαχλὸς ὁ Γιάννης! οὔτε νὰ τὸν ’δῇ Θέλει πειά!…» Παρῆλθε τὴν ἀκόλουθον ὁ παρατηρητὴς τῆς προχθὲς μ’ ἐπιμονωτέραν ἔντασιν εἰς τὸ βλέμμα καὶ γλυκυτέραν ἔκφρασιν ἐπὶ τῆς μορφῆς; Ἒ, ἀπὸ τῆς σήμερον, τῆς αὔριον τὸ πολὺ, ἡ μικρά σου φίλη τὸν ἀναμένει…
Ἄλλοτε ἡ βασιλεία τοῦ κόρτε ἦν ἀπέραντος· ὅλοι τῷ ἀπέτιον φόρον λατρείας. Κάθε σχεδὸν παράθυρον καὶ βωμός· καὶ ἐν τῇ αὐτῇ οἰκίᾳ συνηντᾶτε δύω, τρεῖς ἐνίοτε. Ὑπῆρξε μάλιστα χρυσῆ ἐποχή, καθ’ ἥν ἐν ἀποκέντρῳ γωνίᾳ τῆς πόλεως, ἐκεῖ πρὸς τοὺς κήπους εἶχε καθιερωθῇ εὐρεῖα ἀνοικτὴ περιοχή, οἱονεὶ ἐκκλησία, εἰς ἣν πάντες κοινῇ, ἐν ἀδελφότητι, ἐλάτρευον τὸν φιλόπολιν θεόν. Ἦτο τὸ ἁλάνι τοῦ [...]ος· καὶ ἀνὰ τὴν χλοερὰν αὐτοῦ ἔκτασιν, καθ’ ἑκάστην, δύσιν τοῦ ἡλίου ἠδύνατο ὁ ὀφθαλμὸς νὰ ἐντρυφήσῃ εἰς πυκνὰ συμπλέγματα ἀσκεπῶν κορασίδων μετὰ νέων, τὰ ὁποῖα ἐπλανῶντο, συνεφέροντο ἢ ἐκάθηντο ἀναπαυτικῶς ἐπὶ τῶν χόρτων, ἐκχυνόμενα, ἐν πρωτοτύπῳ εἰδυλλίῳ, εἰς ἐκμυστηρεύσεις, γλυκογέλωτας, ᾄσματα. —
Ἀλλὰ σήμερον μετὰ τόσων ἄλλων, καὶ ἡ συνήθεια αὕτη διεγράφη. Τὸ quai — ἓν τεμάχιον Παρισίων ὃ προσεκολλήθη οἱονεὶ δι’ avulsio εἰς τὴν πρῴην ἀφελῆ παροχθίαν — παρεμβληθὲν ἀποτόμως ἐν τῇ κοινωνικῇ τῆς Σμύρνης δράσει, μετήλλαξεν οὐ μόνον τὰς σκηνογραφίας, τὰ τοπεῖα ἀλλὰ καὶ τὸν ροῦν τῶν ἐκ-
