τὰ τῶν μεσαιωνικῶν πύργων ἀπεράντους γαιῶν ἐκτάσεις, ἰδιαζούσας οἰκογενειακὰς παραδόσεις, ὑψηλοφροσύνην καὶ ἁβρότητα τρόπων· ἀλλὰ κρᾶμά τι ἑτερογενὲς οἰκογενειῶν ἀγωνιστῶν οὐχὶ πάντοτε ἐκ τῶν διαπρεπῶν, φαναριωτῶν καὶ ἀνθρώπων διὰ τοῦ πλούτου ἢ τῆς πολιτικῆς ἀναδειχθέντων καὶ ὀλιγίστων πράγματι εὐπατριδῶν. Πλεῖστα περιτριγυρίζουσι τὴν γραφίδα ἡμῶν ὀνόματα ἀνδρῶν, οἵτινες ἀπὸ τῆς εὐτελεστάτης κοινωνικῆς τάξεως, ἀπὸ γραφέων εἰρηνοδικείων ἐν τῇ ἐσχατιᾷ ἐπαρχείου τινὸς, ἀπὸ ὑπαλλήλων παντοπωλείου ἀνῆλθον εἰς τὴν ὑψίστην τάξιν. Ἡ τοιαύτη ἀνύψωσις τοῦ λαοῦ ἀναπόφευκτος ἐν κοινωνίᾳ δημοκρατικῇ οἵα ἡ ἡμετέρα, παρέχει ἡμῖν τὸ δικαίωμα νὰ ὑπενθυμίζωμεν εἰς τοὺς ἀριστοκράτας μας ὅτι τὸ γενεαλογικὸν αὐτῶν δένδρον εἷνε νεοθαλὲς καὶ ὅτι οἱ κλάδοι αὐτοῦ δὲν πρέπει νὰ σείωνται ἀλαζονικῶς εἰς τὴν πνοὴν πάσης ἐπιδείξεως, ἀλλὰ νὰ ὦσιν ἐστραμμένοι πρὸς τὴν ῥίζαν των, πρὸς τὸ κοινὸν ἔδαφος ἐξ οὗ ἀνεφύησαν.
Καὶ ὅμως οἱ ἀριστοκράται ἡμῶν εἰσι τέλεον κεχωρισμένοι τοῦ ὅλου ἔθνους· λαλοῦσι γαλλικὰ, καὶ μεταξύ των ἔτι, καὶ ἐν τῇ ὁδῷ· παραδίδοντες δὲ τὰ τέκνα αὑτῶν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων εἰς χεῖρας ξένων παιδαγωγῶν διεφθαρμένων καὶ ἀμαθῶν καθιστῶσιν αὐτὰ πᾶν ἄλλο ἢ ἕλληνας, οὐδ’ ἡ μετέπειτα δὲ ἐκπαίδευσις αὐτῶν σκοπὸν ἔχει τὴν ἑλληνοπρεπῆ αὐτῶν διαμόρφωσιν. Ἡ ἀληθὴς ἀριστοκρατία ἔπρεπε νὰ ᾗ καὶ ἡ μάλιστα ἀνεπτυγμένη, καὶ ἡ μάλιστα φιλόπατρις μερὶς τοῦ ἔθνους. Ἐν Πολωνίᾳ ὅτε οἱ εὐπατρίδαι προσκαλοῦνται εἰς ἐπισήμους τελετὰς ὑπὸ τῶν Ῥώσσων, — εἷνε δ’ ἐκεῖ ἀληθὴς καὶ ἀρχαία ἀριστοκρατία — οὐδεὶς ἀνὴρ, οὐδεμία γυνὴ μεταβαίνει· ἡ συμπεριφορὰ αὐτῶν εἶνε ὑπερήφανος διαμαρτύρησις κατὰ τῶν σφετεριστῶν τῆς ἡρωϊκῆς χώρας των· τὰ τρίχαπτα δὲν καλύπτουσιν ἐκεῖ ἀρνησιπάτριδας καρδίας· ἐν αὐτῇ τῇ Κρήτῃ ἔτι, κατὰ τὸν ἀποκλεισμὸν τῶν ἑλληνικῶν παραλίων ἡ σύζυγος προξένου τινὸς Δυνάμεως μετασχούσης τοῦ ἀποκλεισμοῦ ἐτέλεσε χορὸν καλέσασα καὶ τὰς ἐξεχούσας ἐκεῖ ἑλληνικὰς οἰκο-
