προϊόντων τῆς γαλλικῆς, τῆς ἰταλικῆς, τῆς γερμανικῆς καὶ τῆς ῥωσσικῆς Μούσης, οὕτω δὲ μετεβίβασεν ἐν τῇ μουσικῇ αὑτοῦ τὰς μελῳδικὰς χάριτας τῆς πατρίδος τοῦ Βελλίνη, τὸν λαμπρὸν ὀργανικὸν χρωματισμὸν τοῦ Berlioz, τὰς λεπτοτάτας ἁρμονίας καὶ τὴν μουσικὴν λογικὴν τοῦ Βετχόβεν, τὴν ἀρρενωπότητα τοῦ ὕφους τοῦ Rubinstein, συγκεραννύων φυσικώτατα τὸ αἴσθημα τῶν μὲν πρὸς τὴν πραγματικὴν ἔκφρασιν τῶν δέ.
Δὲν ἀπόκειται βεβαίως ἐμοὶ νὰ ἀναλύσω τὰς ὑψίστας ταύτας ἀρετὰς τοῦ ἕλληνος ἀριστοτέχνου, ἐν ᾗ ἄλλως τε ἐποχῇ ἅπας σχεδὸν ὁ καλλιτεχνικὸς καὶ θεατρικὸς τύπος τῆς Εὐρώπης βρίθει περισπουδάστων περὶ αὐτοῦ τεχνοκρισιῶν, ὁμόφωνος δ’ ὁ μουσικὸς κόσμος ἀναγνωρίζει ἐν τῷ προςώπῳ αὐτοῦ ἔξοχον πρωτοτυπίαν, μεγαλοφυᾶ ἀτομικότητα, μέλλουσαν, νὰ σαγηνεύσῃ τὸν κόσμον καὶ νὰ καταλάβῃ ἐπιφανῆ θέσιν ἐν τῇ ἱστορίᾳ τοῦ νέου μελοδραματικοῦ θεάτρου. Ἀτάκτως ἐρρίφθησαν αἱ ὀλίγαι ᾧδε γραμμαί, ὅπως γνωρισθῇ τοῖς ἀναγνώσταις τοῦ ἡμετέρου Ἡμερολογίου ὁ ἔξοχος ἕλλην μουσουργός.
Τὴν ἀνατολὴν τοῦ νέου τούτου τῆς τέχνης ἀστέρος χαιρετίζομεν καὶ ἡμεῖς οἱ Ἕλληνες μετ’ ἀνεκλαλήτου ἀγαλλιάσεως, σεμνυνόμενοι ὅτι τῶν ἀμαράντων δαφνῶν, ἃς δρέπει ἀνὰ πᾶν βῆμα ἐν μέσῳ τοῦ θάμβους καὶ τῆς γοητείας ἣν καταλείπει ὡς φωτεινὸν μετέωρον εἰς τὰ ὄμματα, τόσου πεπολιτισμένου κόσμου, τῶν δαφνῶν τούτων μετέχει καὶ ἡ φύσασα καὶ ἐκθρέψασα αὐτὸν Ἑλλάς!
Ἐν Ἀθήναις, μηνὶ Αὐγούστῳ 1886.
Κων. Φ. Σκοκοσ
