κρύων συγκινούμενον ἐπὶ τῇ εὐφυΐᾳ τοῦ πενταετοῦς αὐτοῦ υἱοῦ ὑβρίζοντος τὸν Δηλιγιάννην!! Ἐν Ἑλλάδι ὁ Τρικούπης καὶ ὁ Δηλιγιάννης εἰσὶν οἱ δύο πόλοι περὶ τοὺς ὁποίους περισυστρέφεται σύμπαν τὸ ἑλληνικόν. Εἰσὶν αἱ δύο παντοκράτειραι θεότητες, ἑκάστη τῶν ὁποίων ἔχει ἰδιαίτερον ναόν, ἰδιαιτέραν θρησκείαν, ἰδιαιτέραν λατρείαν καὶ φεῦ! ἰδιαίτερον… μαρτυρολόγιον, ὅπερ, κατὰ τὴν στατιστικήν, πληροῦται ὑπὸ τῶν πιστῶν ἐκείνων τοῦ κόμματος, οἵτινες πίπτουσι θύματα τῶν ἐξόχως ἀνεπτυγμένων πολιτικῶν αὐτῶν αἰσθημάτων κατόπιν αἱματηρᾶς πολιτικῆς συζητήσεως. Ἀπορῶ δὲ λίαν, διατί μέχρι τοῦδε δὲν θεωρεῖται ἐν Ἑλλάδι ὡς λόγος ἀποκλείων τὸν καταλογισμὸν τῶν ἀξιοποίνων πράξεων καὶ ἡ πολιτικομανία. Καὶ ἔπειτα ὁ Τρικούπης ἄρχεται τῆς ἀναμορφωτικῆς αὑτοῦ πολιτικῆς ἐκ τῶν ἄνω, ἐλαττῶν τὸν ἀριθμὸν τῶν βουλευτῶν εἰς ἑκατὸν πεντήκοντα, ἐν ᾧ τὰ κάτω στρώματα τῆς κοινωνίας, ἐξ ὧν ἀναβλαστάνουσιν οὗτοι, νοσοῦσι τὴν φοβερὰν ταύτην καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἑλληνικὴν νόσον. Δὲν βλέπω δὲ εἰς τὶ θὰ ὠφέλει τὴν Ἑλλάδα καί ἂν οἱ βουληφόροι αὐτῆς ἠλαττοῦντο εἰς τὸν ἱστορικὸν ἀριθμὸν τῶν τριάκοντα. Μὴ ἆρα θὰ ἐξέλειπον ἐκ τοῦ μέσου αὐτῶν ὁ Θηραμένης καὶ ὁ Κριτίας;
Καὶ πολλῶν μὲν κακῶν πολλαχῶς ἐγένετο πρόξενος ἡ νοσηρὰ αὕτη παρ’ ἡμῖν κατάστασις ἡ ἅπαν τὸ ἐνδιάθετον σπάργος τῆς ἑλληνίδος κοινωνίας ἀπομαραίνουσα καὶ πᾶσαν πνευματικὴν κίνησιν φιλολογικὴν καὶ καλλιτεχνικὴν παρακωλύουσα. Ἐνταῦθα ὅμως περὶ ἑνὸς καὶ μόνου κακοῦ θὰ μνημονεύσω, κακοῦ, ἐν λανθανούσῃ διατελοῦντος καταστάσει καὶ οὐχ ἧττον διὰ τοῦτο ἐπιφόβου διὰ τὴν τλήμονα καὶ λείψανδρον πατρίδα. Ἡ νόσος αὕτη, φίλτατέ μοι, εἶναι ὁ ἑκούσιος ἐκπατρισμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, ἢ μᾶλλον ἡ ἀποδημία τῶν Ἑλλήνων, ἥτις ἔσχεν ἀτυχῶς οὕτως εἰπεῖν, καὶ ἀντίκτυπόν τινα, τὴν κάθοδον τῶν Γραικύλων. Ἡ φοβερὰ αὕτη νόσος, συμπτώματα τῆς ὁποίας ἀνευρίσκομεν ἐκδηλούμενα εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς μετὰ τὴν πτῶσιν τοῦ Βυζαντίου, ἐν
