φόρους τοὺς ἀνθρώπους· ὅπου ψυχορραγεῖς αἴφνης ἄγνωστος εἰς τὸ δωμάτιόν σου, ἐνῷ παραπλεύρως ἢ ἀπέναντι τελεῖται γάμος, χορός, ἢ ἄλλη φαιδρὰ συναναστροφή· ἐδὼ ὅπου ἀδημονεῖς διότι τὸ ψυχορράγημα τοῦ ἀγνώστου παροίκου σου διακόπτει τὸ ᾆσμα, τοὺς γέλωτας καὶ τὴν μέθην τοῦ συμποσίου σου· ὅπου ὁ ἀγὼν τῆς ζωῆς σὲ καταβάλλει τόσον, ὥςτε δὲν ἔχεις οὔτε τὴν δύναμιν οὔτε τὴν εὐκαιρίαν νὰ κλαύσῃς τὰς ἰδικάς σου θλίψεις· ἐδὼ ὅπου ἠμπορεῖς ν’ ἀποθνήσκῃς ζῶν καὶ νὰ ζῇς θνήσκων χιλιάκις τῆς ἡμέρας, χωρὶς νὰ λαμβάνῃ ὁ ἄλλος εἴδησιν, πῶς θὰ σοῦ περισσεύσουν δάκρυα καὶ παλμοὶ καὶ ὀλολυγμοὶ διὰ νὰ κλαύσης τοὺς ξένους, τοὺς ἀγνώστους νεκρούς, οἱ ὁποῖοι διέρχονται ὑπὸ τὰ παράθυρά σου ἢ σοῦ ἀνακόπτουν τὸ βῆμα εἰς τὸν δρόμον;
Καὶ ὅτι ἡ κοινωνικὴ ἀδιαφορία πρὸς τὰ παθήματα ἢ τὰς εὐτυχεῖς περιστάσεις τοῦ ἀτόμου αὐξάνει κατ’ εὐθὺν λόγον πρὸς τὴν αὔξησιν τοῦ πληθυσμοῦ, προκύπτει ἐκ τοῦ ἐξῆς φαινομένου.
Εἰς τὰς μικρὰς πόλεις, τὰς κώμας, τὰ χωρία, τὰ εὐάριθμα ἀγροτικὰ κέντρα, ὅπου ὁ βίος εἷνε ἁπλούστερος, φυσικώτερος, ἧττον θυελλώδης, περικλείων μείζονα θέλγητρα καὶ ὀλιγωτέρας πικρίας· ὅπου ἡ ἠθικὴ πάθησις δὲν σοῦ ἀφαιρεῖ τὸ μειδίαμα, τὴν πίστιν καὶ τὸν ἐνθουσιασμὸν τῆς ζωῆς, διότι ἡ κοινωνικὴ ἀνάγκη δὲν εἷνε τοιαύτη ὥςτε νὰ θέτῃ εἰς διηνεκῆ ἄμυναν τὸ ἄτομον πρὸς τὸ κοινωνικὸν σύνολον· ὅπου ἡ ζωὴ ἀνεπίπλαστος καὶ ἀνόθευτος, δροσερά, ὡς ἡ χλόη τῶν βουνῶν, ἀποτελεῖ χαριέστατον εἰδύλλιον τοῦ Θεοκρίτου ἢ θυμῆρες ᾆσμα τοῦ Χριστοπούλου· ὅπου ὅλα τὰ συναισθήματα τῆς λύπης καί τῆς χαρᾶς πηγάζουν ἐκ διαυγοῦς πηγῆς, καὶ δὲν ἐπιβάλλονται ἐκ συνθήκης ὑπὸ τῆς κοινωνικῆς λεγομένης λεπτότητος τῶν πολυανθρώπων πόλεων· ἐκεῖ λοιπόν, εἰς τὰ γνήσια τέκνα τῆς φύσεως καὶ τῆς χαρᾶς, τὰ δύο κυρίως σπουδαιότερα γεγονότα τοῦ ἀνθρωπίνου βίου, ὁ γάμος καὶ ὁ θάνατος, ἠλεκτρίζουσι καὶ ἀνακυκῶσιν ὅλον τὸ χωρίον, οὗ
