τες θὰ ὑποστῶμεν ἐξάπαντος ἕνα τοὐλάχιστον ἐπιτάφιον καὶ δύο νεκρολογίας;
Μήπως τάχα δὲν ὑπάρχουν ἐξ ἐπαγγέλματος μοιρολογήτριαι, ἕτοιμοι νὰ κλαύσουν οἱονδήποτε νεκρὸν σπαρακτικώτερον, σᾶς βεβαιῶ, τοῦ συζύγου καὶ τῶν κληρονόμων τοῦ μακαρίτου;
Ἡ πρόοδος εὐκολύνει τὸν βίον. Διατί νὰ μὴ εὐκολύνῃ τάχα καὶ τὸν θάνατον;
Φαντάσθητε αἴφνης τὸν ἑξῆς ἐμπορικὸν διάλογον:
— Ἔχετε ἐπικήδειον δι’ ὑποδηματοποιόν;
— Δυστυχῶς χθὲς μᾶς ἐτελείωσαν. Αὔριον θὰ ἑτοιμάσωμεν. Ἐὰν θέλετε διὰ ζαχαροπλάστην.
— Ὄχι! θὰ τὸν ἀπαγγείλω εἰς ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος οὔτε ἔτρωγε κἂν ζαχαρωτὰ ’ς τὴ ζωή του.
— Τότε ἠμπορεῖτε νὰ οἰκονομήσητε τὸν μακαρίτην μὲ κανένα ἐπιτάφιον διὰ βυρσοδέψην.
— Βεβαιότατα! τὰ ἐπαγγέλματα, ἔχουν στενὴν συγγένειαν. Καὶ πόσον κοστίζουν;
— Κατὰ τὴν ποιότητα. Θέλετε νὰ ἦνε πολὺ συγκινητικὸς!
Ἀλλὰ κινδυνεύομεν, βλέπω, νὰ λησμονήσωμεν τοὺς ζῶντας χάριν τῶν νεκρῶν, ἐνῷ ἡ πρόθεσίς μου εἷνε νὰ λησμονήσωμεν τοὺς νεκροὺς μίαν στιγμὴν πρὸς ἡσυχίαν τῶν ζώντων.
Πολλάκις ζητῶ νὰ ἐξηγήσω διὰ ποῖον λόγον περιάγονται θριαμβευτικῶς οἱ νεκροὶ ἀνὰ τὰς ὁδοὺς τῆς πόλεως ὑπὸ τὰς ὠρυγὰς τῶν παπάδων καὶ τῶν ψαλτῶν, καθ’ ὧν ἀτυχῶς δὲν προέβλεψαν ἀκόμη οἱ ποινικοὶ νόμοι.
Καὶ τὴν ἐξήγησιν τοῦ φρικαλέου αὐτοῦ αἰνίγματος εἰμὶ ἠναγκασμένος νὰ ζητῶ δεκάκις τῆς ἡμέρας, διότι ἰσάριθμοι σχεδὸν νεκροπομπαὶ διέρχονται τὴν μίαν ἢ τὴν ἄλλην ὁδόν, ἐπὶ τῆς διασταυρώσεως τῶν ὁποίων φεῦ, οὐαί, οἴμοι, ἀλλοίμονον καὶ πάντων συλλήβδην τῶν σχετλιαστικῶν ἐπιφωνημάτων τῆς γραμματικῆς τοῦ Γενναδίου, κεῖται, βαβαί, τὸ
