λόγος τὸ φέρει» ἐνῷ ὁ λόγος, πρῶτον μὲν εἷνε ὑποχρέωσις, κατά τε τὸ ἀρχαῖον ἐκεῖνο ἀπόφθεγμα «ἅμα τ’ ἀπηγγέλθη καὶ εἰς ὀφειλὴν περιέστη», καὶ κατὰ τὸ ἰταλικὸν «oqni promessa debito». δεύτερον δὲ, ποῦ καταντῶμεν, ἂν ὁ λόγος θέλει νὰ φέρῃ ἀποτέλεσμα τὸ ἐναντίον τῆς σημασίας του; Καὶ ἂν ὁ λόγος τὰ φέρῃ ὅλα τοιουτοτρόπως, ποῖος νόμος δύναται τώρα νὰ φέρῃ εἰς σωφρονισμὸν τὸν ἁμαξηλάτην ὅστις παρ’ ὀλίγον μὲ ἐθανάτωνε;
— Αὐτὰ ἂν ἐξετάζετε, φίλε, τὸν εἶπα τότε, μὰ τὸ ἀνεξήγητον ἐκεῖνο θαυμαστικὸν τὸ ἐπὶ τῶν ἑλληνικῶν νομισμάτων διὰ παντὸς κεχαραγμένον, πρὸς αἰώνιον μαρτυρίαν τῆς παρούσης ἡμῶν ὀλιγωρίας εἰς πάντα καὶ ἐπιπολαιότητος, τότε, λέγω, ἔχετε ν’ ἀκούσετε ὅτι καὶ οἱ μουσικοὶ ἡμῶν παιανίζουν, καίτοι μαζούρκας ἤχους ἀνακρούοντες, δι’ ὀργάνων μάλιστα, ὄχι δὲ ζώσης φωνῆς, οὔτε ἰδέαν ἔχοντες περὶ παιᾶνος· καὶ τὸ φῶς τῶν ἑορτασίμων αἰθουσῶν ἡμῶν εἷνε ἄπλετον, δηλαδὴ ἀπλησίαστον, ὅταν θέλουν τοὐναντίον νὰ τὸ εἴπωσι καταυγαστικώτατον, ἱλαρώτατον, τέρπον τοὺς πλησιάζοντας αὐτὸ ὀφθαλμοὺς, ἀντὶ νὰ τοὺς ἐνοχλῇ καὶ νὰ τοὺς ἀποτυφλώνῃ, ὡς θὰ συνέβαινεν ἂν ἦτο ἄπλετον, ὁποῖον τὸ τοῦ δίσκου τοῦ ἡλίου πρὸς τὸ ὄμμα τὸ εἰς αὐτὸν ἀτενίζον· καὶ αἱ χαριέσταται καὶ ἐλαφραὶ πεταλοῦδαι λέγονται παρ’ ἡμῖν, καὶ γράφονται δὲ μάλιστα χρυσαλλίδες, βαρεῖαι δηλαδὴ καὶ ἀχάριτες, ὡς εἷνε αἱ χρυσαλλίδες πρὶν ἢ ἀποκτήσωσι πτέρυγας καὶ μεταμορφωθῶσιν εἰς πεταλούδας, ψυχάρια ἢ ψυχάς· καὶ τὰς κάμπας τὰς θέλομεν σκώληκας, ἀηδεῖς σκώληκας· μεταξοσκώληκας λοιπὸν καὶ τὰς εὐγενεῖς μεταξοκάμπας· καὶ τῆς ἀγορᾶς τὸ ὄνομα δίδομεν ἐκεῖ ὅπου πωλοῦνται τὰ ὄψα, ἤτοι εἰς τὴν ὀψωνίαν· καὶ τὴν ἀρτιότητα ἐν τῷ βουλευτηρίῳ μεταβάλλομεν εἰς ἀπαρτίαν, δηλαδὴ ὁδοιπορικὰ καλαμπαλήκια· καὶ πᾶσαν δίκην, ἀγωγὴν, ἔνστασιν ἢ ἀναφορὰν ἀπολεγομένην ὅτι ἀπορρίπτεται.—ἀκούετε ἀπορρίπτεται!— εἰς τὰ σκύβαλα ἢ κατὰ προσώπου τοῦ πτωχοῦ ἀναφερομέμένου, βεβαίως· καὶ ἡ ἰσχὺς, ἡ ροπὴ ἢ τοὐλάχιστον ἡ ἐπίδρασις λέγεται καὶ γράφεται ἐπιρροὴ, ἀντὶ τοῦ γαλλικοῦ influence, ἐνῷ ἐπιρροὴ σημαίνει flux καὶ ὄχι influence· καὶ, καὶ, καὶ, μυρία ἄλλα καί· τὸ δ’ ἀναντίρρητον εἶνε, ὅτι ἡ κυριολεξία φορτώνεται ὑπὸ τῶν νεωτέρων ἡμῶν Ἑλλήνων εἰς τὸν πετεινόν· ἴσως διότι καὶ οἱ ἀρχαῖοι τὸν Πόντον τὸν ἄξενον ἀπεκάλουν εὔξενον, κατ’ εὐφημισμὸν, καὶ τὰς κακὰς καὶ διεστραμμένας Ἐριννύας καλὰς κἀγαθὰς Εὐμενίδας· ἀλλ’ οὕτω προβαίνοντες, αὔριον θ’ ἀκούσωμεν ὅτι καὶ τυ-
