νὴς ἐπὶ ἀφανοῦς ἀκτῆς θερμαινόμενος μόνον διὰ τοῦ ἡλίου, εἰσπνέων μόνον τὸ ὀξυγόνον, ἢ ἐὰν συνεταὐτίσθην μετὰ τῶν τυχόντων ἀνθρώπων οὓς ἀναξίους νομίζουσιν οἱ πολλοὶ νὰ διέλθωσιν ἡρωϊκῶς ἀνὰ μέσον τῶν δόλων, τῶν πρακτικῶν ἐπιτυχιῶν, τῶν θησαυριστικῶν θριάμβων, τῶν κερδοσκοπικῶν συγγενειῶν.
Συγγνώμην ἐπὶ τῇ ἐγωϊστικῇ παρεκβάσει. Ἀνεπαισθήτως ὠλίσθησα, διότι οὐχὶ μόνον τὸ ἰδικόν μου, ἀλλὰ καὶ τὸ παρελθὸν ἄλλου εἶχον ὑπ’ ὄψιν ἀναμιμνησκόμενος τῶν κατὰ τὸν χειμῶνα ἐκεῖνον. Κατῴκουν ἐν μονορόφῳ ἐξοχικῷ σχεδὸν οἰκίσκῳ ὅστις ἵδρυτο μεμονωμένος ἐν ἀγρῷ κειμένῳ ὀλίγα βήματα πέραν τῆς πρώτης τότε ἐν τῇ τῶν Πατησίων ὁδῷ γεφύρας σήμερον πλέον μὴ ὑπαρχούσης. Ἰδιοκτήτης τοῦ οἰκίσκου, καὶ νῦν ἔτι διατηρουμένου ὡς εἶχε τῷ 1858, ἀντιτάσσοντος δὲ τὴν σεβαστὴν αὑτοῦ ἀρχαιότητα εἰς τὸ ἀπέναντι ἀκριβῶς ὑψούμενον περικαλλὲς Πολυτεχνεῖον, ἰδιοκτήτης, λέγω, τοῦ οἰκίσκου ἦτο ἀνάπηρος Γερμανὸς, λεπτουργὸς τὸ ἐπάγγελμα, κλινήρης ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν. Τὸ ἥμισυ σχεδὸν τοῦ οἱονεὶ μονιδρίου κατελάμβανε σιωπηλὴ αἴθουσα πλήρης ἐργαλείων τῆς τέχνης του ἐρριμμένων τῇδε κακεῖσε μετὰ τὴν ἀσθένειαν τοῦ ἀτυχοῦς οἰκοδεσπότου ὃν περιέθαλπεν ἰδιότροπος καὶ ἄχαρις σύζυγος Βαυαρίς. Ἐκ τῶν τριῶν δωματίων τὸ μὲν κατεῖχεν ἡ κλίνη τοῦ κατακοίτου ἰδιοκτήτου, διότι ἡ σύζυγος, ἂν δὲν ἀπατῶμαι, διενυκτέρευεν ἐν τῷ μέσῳ τῶν ἐργαλείων, τὸ δὲ ὁ ὑποφαινόμενος, τὸ δὲ ἐν τῷ μεταξὺ τῶν δύο νεαρὸς Κρὴς ἀγαπητὸς τῇ νεολαίᾳ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καὶ γνωστότατος ἐπὶ γλυκείᾳ καὶ περιπαθεῖ μελαγχολίᾳ ἀποτυπωθείσῃ ἐν στίχοις ὡραίοις ὧν κάτωθι ἐφέροντο συνήθως αἱ λέξεις Μύρων Ν.
Ἔπασχε καὶ ἵπτατο τῆς κοινῆς ἡμῶν σφαίρας ὁ συμπαθητικὸς ποιητὴς, ἀλλὰ τὸν προσείλκυε κατὰ γῆς ἡ ἐπιτακτικὴ τῶν προστατῶν φωνὴ ἐννοούντων νὰ βλέπωσιν αὐτὸν, οὐχὶ ἀναβαίνοντα πήγασον, ἀλλὰ καθήμενον πρὸ τραπέζης φερούσης κρανία νεκρῶν καὶ πλευρὰς καὶ ἄκρα
