–Πές μου, πουλάκι εὐσπλαχνικὸ, ἐκεῖ ποὖνε θαμμένο;
Τὸ μέρος εἶνε ἡλιακὸ κ’ ἡ γῆ χορταριασμένη;
–Ὁ τάφος εἶνε πράσινος κι’ ὁ ἥλιος ὁ καϋμένος
Στὸ χῶμά του ἁπλόνεται γλυκὰ καὶ τὸν ζεσταίνει.
–Γιὰ πές, πές μου, πουλάκι μου· ςτή γῆ ποῦ τόνε κρύβει
Ῥοδίζει δάφνη εὐγενική, κυπαρισσάκι σκύβει;
–Δάφνη καὶ κυπαρίσσι ἡ γῆ ποῦ κείτετ’ ἔχει βγάλει,
Καὶ κυπαρίσσι ἐστήθηκε ςτὸ κυπαρίσσι πάλι....;
–Γιὰ πές, πουλί μου· τραγουδεῖς ’ςτὸν ἔρημο σταυρό του;
Τοῦ συντροφεύεις τὤνειρο ποῦ βλέπει ’ς τὤνειρό του;
–Ἐκεῖ πηγαίνω κάθε αὐγή, μεσάνυχτα καὶ βράδυ,
Τοῦ τραγουδῶ ’ςτὴ χαραυγή, ’ς τὸ φῶς καὶ ’ς τὸ σκοτάδι.
Γιὰ τὴν ἀγαπημένη του τοῦ κηλαϊδῶ τριάδα,
Γιὰ σένα, τὰ καϋμένα σας παιδιὰ [2] καὶ τήν Ἑλλάδα.
Ὅλα τοῦ τἂ ’πα, ἔννοια σου.... πλὴν τἄξερε, τὰ ξέρει,
Γιατὶ δὲν τὸν τελείωσε τοῦ χάρου τὸ μαχαῖρι.
Δὲν ’μπόρεσε· θανάτωσε μονάχα τὸ κορμί του,
Μὰ ’ς τήν καρδιὰ ποῦ κτύπησε σταμάτησε ἡ ψυχή του…
- ↑ Ὑπὸ τὴν ἐπιγραφὴν Ἐπιτάφια Ἄνθη ὁ ἡμέτερος φίλος καὶ ἐθνικὸς ποιητὴς κ. Ἀχιλλεὺς Παράσχος συνέθετο σειρὰν ἐπιταφίων ᾀσμάτων καὶ ἐλεγείων ἐπὶ τῷ θανάτῳ τοῦ πολυκλαύστου ἀδελφοῦ αὑτοῦ Γεωργίου Παράσχoυ. Ἐκ τῆς πολυτίμου ταύτης συλλογῆς προσεχῶς ἐν ἰδίῳ τεύχει δημοσιευθησομένης, καταχωρίζομεν ᾧδε τὸ ἀνωτέρω εὐμενῶς ἀποσπασθὲν καὶ παραχωρηθὲν ἡμῖν. Ἐν τοῖς μεστοῖς πάθους καὶ δυνάμεως στίχοις αὐτοῦ ἐξεικονίζεται ζωηρότατα ἡ συμπαθὴς ποιητικὴ ἐκείνη φύσις τοῦ Γεωργίου Παράσχου, ὃν εἵμαρτο οὑτωςεὶ προώρως ν’ ἀπολέσῃ ἡ Ἑλλάς.
- ↑ Τὰ τέκνα τοῦ Ἀχιλλέως πρὸς τὰ ὁποῖα ἔτρεφε τρυφερωτάτην στοργὴν ὁ ἀτυχὴς Γεώργιος
