λέκτους λανθάνοντα λείψανα τῆς ἀρχαίας γλώσσης περισυνάγουσα, καὶ περὶ τῆς τῶν κανόνων ὀρθότητος ἀποφαινομένη, θ’ ἀνεβίβαζε πάλιν τὴν γλῶσσαν εἰς τὴν περιωπὴν ἥτις ἀνήκει αὐτῇ ὡς ἐκ τῆς καταγωγῆς καὶ τοῦ κάλλους της καὶ ὡς ἐκ τῆς θέσεως ἣν μεταξὺ τῶν πεπολιτισμένων ἐθνῶν δικαιοῦται νὰ καταλάβῃ τὸ ὁμιλοῦν αὐτὴν ἔθνος.
Πλὴν τούτου, ἡ Ἑλλὰς ἐστὶ τὶ πάντων πλουσιώτατον ταμεῖον τῆς ἀρχαιότητος. Ἡ γῆ αὐτῆς, τὸ θέατρον τῆς ἐνδοξοτάτης τῶν ἱστοριῶν, κρύπτει καὶ ὁσημέραι παράγει εἰς φῶς θησαυροὺς καλλιτεχνίας καὶ ἐπιγραφικῶν μαρτυριῶν, οἵτινες κινοῦσι πάντων τῶν ἁπανταχοῦ σοφῶν τὸ ἐνδιαφέρον. Ἀπέναντι λοιπὸν καὶ ἑαυτῆς καὶ τούτων ἔστιν ὑπόχρεως τὴν εὕρεσιν, τὴν ἔρευναν καὶ τὴν ἑρμηνείαν τῶν ἀναρίθμων πολυτίμων τούτων λειψάνων ν’ ἀναθέσῃ εἰς σῶμα συγκείμενον ἐκ φερεγγύων πεπαιδευμένων, ὁμοιόβαθμον ταῖς ἁπανταχοῦ Ἀκαδημίαις, καὶ μετ’ αὐτοῦ δικαιούμενον ὡς ἶσον μετ’ ἴσων ν’ ἀλληλογραφῇ.
Οἱ ἐμβριθέστεροι τῶν Ἑλλήνων ἐθεώρησαν πάντοτε ὡς τὸ κυριώτερον ἐλατήριον τῆς ἠθικῆς αὐτῶν ἀναγεννήσεως καί τὴν πρωτίστην ἀπόδειξιν ὅτι οὐδέποτε ἐντελῶς ἐξέπεσαν τῆς ἀρχικῆς αὐτῶν εὐγενείας, τὴν ἐπιμελῆ καλλιέργειαν τῆς φιλολογίας καὶ τῶν ἐπιστημῶν. Οὐδεὶς δ’ ἀγνοεῖ ὅτι εἰς ἐπίδοσιν αὐτῶν τὰ μάλιστα συμβάλλεται σῶμα σοφῶν, ἐρεύνας προκαλούντων, συγγράμματα ἐκδιδόντων, ἢ κρινόντων καὶ ἀμειβόντων, οἷαι εἰσὶν αἱ ἁπανταχοῦ τοῦ πεπολιτισμένου κόσμου Ἀκαδημίαι.
Ταῦτα ἴσως ἀρκέσουσι πρὸς δικαιολογίαν τῆς ἐπιμόνου μου γνώμης, ὅτι πρώτης ἀνάγκης ἐστὶ διὰ τὴν Ἑλλάδα ἵδρυσις Ἀκαδημίας, συνισταμένης ἐκ τῶν ἐξοχωτέρων ἐν Ἀθήναις οἰκούντων πεπαιδευμένων, καὶ συμπληρουμένης δι’ ἰδίων ἐλευθέρων ἐκλογῶν.
Καὶ αὕτη περίπου τεσσαρακοντούτης ἰδέα. Αἱ ὑπὸ τῆς Ἀκαδημίας, ὅταν ὑπάρξῃ, χορηγούμεναι ἀμοιβαὶ ἐμψυχοῦσι τὰ πρὸς καλλιέργειαν τῶν ἐπιστημῶν συνταττόμενα ἐξοχώτατα τῶν συγγραμμάτων· ἀλλ’ ἄλλων ἔτι πόρων ὑπάρχει ἀνάγκη εἰς ὑποστήριξιν τῆς καθόλου φιλολογίας, ἥτις παρ’ ἡμῖν δὲν τρέφεται, ὡς ἀλλαχοῦ, ὑπὸ ἑκατομμυρίων ἀναγνωστῶν, καὶ διὰ τοῦτο πολλάκις συγγράμματα δυνάμενα νὰ ὠφελήσωσι μένουσιν ἀνέκδοτα, καὶ πολλοὶ
