σμος τοῦ καλοῦ καὶ τῆς ἐλευθερίας, τῆς ὡραίας ἀτομικότητος, ὡς λέγει ὁ Ἕγελος, παρουσιάζετο μόλις ἐπὶ τῆς ἱστορικῆς σκηνῆς διὰ τῆς θείας ἐποποιίας, τῆς ἱερᾶς τῶν Ἑλλήνων βίβλου. Ἀλλὰ δὲν ἦτο ἔτι κόσμος τελείως ἐλεύθερος, βαρύνει ἐπ’ αὐτοῦ ἡ πολιτικὴ θεοκρατία, τὸ θεῖον δίκαιον τῶν Ὀλυμπίων, μεταβιβασθὲν διὰ τῆς γεννήσεως ἐπί τῶν ἡρώων καὶ τῶν βασιλέων τῶν χρόνων ἐκείνων. Ἡ μετὰ πολλοὺς αἰῶνας πλήρης ἀποκαλυφθεῖσα ἐπὶ τῆς ἑλληνικῆς γῆς ἐλευθερία δὲν εἶχεν ἔτι εἴπει τὸν λόγον αὐτῆς ἐν τῇ συνειδήσει τοῦ ἔθνους. Ὅτε δὲ χυδαῖος ἀνὴρ διεξεδίκησεν ἐν τῷ στρατοπέδῳ τῶν Ἀχαιῶν ὑπὸ τὰ τείχη τῆς Τροίας ἐξ ὀνόματος αὐτῆς ἀνθρώπινα δίκαια, ἐστιγματίσθη καὶ ἐδυσφημήθη ἀμειλίκτως ὑπὸ τοῦ ἀντιπροσώπου τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως, παραστήσαντος τὸν Θερσίτην ὡς τὸν ἐσωτερικῶς καί ἐξωτερικῶς δυσμορφότατον τῶν Ἀχαιῶν, ἐνῷ ἐλάμβανον τὴν θείαν τοῦ κάλλους ἀμοιβὴν ἕτεροι ἥρωες, γόνοι ἢ ἔκγονοι θεῶν. Τοιοῦτοι ἦσαν οἱ παῖδες τῆς Ἀγλαΐας καὶ τῆς Θέτιδος:
«Νιρεὺς, ὃς κάλλιστος ἀνὴρ ὑπὸ Ἴλιον ἦλθεν
τῶν ἄλλων Δαναῶν μετ’ ἀμύμονα Πηλείωνα.»
Ν. Καζαζησ
