τὰ δὲ στοιχεῖα τῆς κατ’ αὐτοῦ κατηγορίας εἷνε τοιαῦτα, ὥστε πράγματι νὰ κηρυχθῇ ἄξιος τῆς ἐπιθέσεως τοῦ ποιητοῦ; Αὐτὸ τὸ ἔπος, προσηκόντως καὶ μετ’ ἀπαθείας ἀναλυόμενον, ἐκβάλλει φωνὴν συνηγορίας ὑπὲρ τοῦ Θερσίτου.
Ἐννέα παρῆλθον ἐνιαυτοὶ, ἀφ’ ὅτου ὑπὸ τὰ τείχη τοῦ Ἰλίου ὁ στρατὸς τῶν Ἀχαιῶν μάχεται κατὰ τῶν Τρῴων ἄνευ ἀποτελέσματος. Οἱ θεοὶ τοῦ Ὀλύμπου μετέχουσι τοῦ ἀγῶνος καὶ οὗτοι, ἀλλ’ ὑπὲρ οὐδενὸς τῶν μαχομένων κλίνει ὁριστικῶς ἡ πλάστιγξ τῆς νίκης. Ὑπὲρ τῶν ἐϋκνημίδων Ἀχαιῶν ἐνδιαφέρεται ὁ Ζεὺς, ὁ πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, ἡ Παλλὰς Ἀθηνᾶ, ἀλλ’ ἐκηρύχθησαν κατ’ αὐτῶν ἕτεροι τῶν Ὀλυμπίων, δι’ ἰδίους ἕκαστος προσωπικοὺς λόγους ἢ τοπικούς. Ὁ ἱερεὺς τοῦ Ἀπόλλωνος Χρύσης, ἰδὼν τὴν θυγατέρα αὑτοῦ καταστᾶσαν λείαν τοῦ Ἀγαμέμνονος, ἐπικαλεῖται τὸν θεὸν, οὗ τοσάκις ἐστεφάνωσε τὸν χαρίεντα ναὸν, ταύρων δὲ καὶ αἰγῶν προσήνεγκεν αὐτῷ θυσίας, νὰ προσέλθῃ ἐκδικητὴς τῆς τιμῆς του κατὰ τῶν Ἀχαιῶν. Καὶ εἰσακούει ὁ ἑκηβόλος θεὸς τοῦ φωτὸς τὴν παράκλησιν τοῦ ἱερέως του, καὶ ἐκτοξεύει κατὰ τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοπέδου διὰ τῶν ἐχεπευκῶν αὑτοῦ βελῶν τὸν λοιμὸν καὶ τὸν θάνατον. Ὑπὸ τοιαύτας ἰσοπάλους συνθήκας διεξαγόμενος ὁ ἀγὼν μεταξὺ Ἀχαιῶν καὶ Τρῴων, παρατείνεται ἀπὸ ἐννεατίας, πρὸ παντὸς ἐπὶ ζημίᾳ τῶν πρώτων, μακρὰν τῆς πατρῴας γῆς ταλαιπωρουμένων, ἀγνοούντων τι τῶν πλείστων περὶ τῶν οἰκογενειῶν των. Ὑπὲρ οὐδενὸς κλίνει ἡ νίκη· καὶ αὐτὰ τὰ μαντεῖα ἀγνοοῦσιν, ὁποία ἔσται ἡ ἔκβασις αὐτῆς, οἱ δὲ Ὀλύμπιοι ἀπὸ τῶν ἀθανάτων αὐτῶν δωμάτων συζητοῦσι καί ἐρίζουσι περὶ τοῦ μεταξὺ Ἀχαιῶν καί Τρώων ἀγῶνος ἐπὶ ὑπερβάσει τῶν ἐν τῷ Ὀλύμπῳ εἰθισμένων κοινοβουλευτικῶν κανόνων.
Μεθ’ ὅλα ταῦτα μόνοι οἱ βασιλεῖς τῶν Ἀχαιῶν ἀδιαφοροῦσι πρὸς τὰς ταλαιπωρίας, ἃς ὑφίστανται οἱ ὑπ’ αὐτῶν ἡγεμονευόμενοι ὑπὸ τα τείχη τῆς Τροίας. Ἐκ τῶν λαφύρων, τῶν διαρπαζομένων ἐκ τῶν ἐπιδρομῶν αὐτῶν κατὰ τῶν πέριξ οἰκούντων λαῶν, οἱ βασιλεῖς λαμβάνουσι τὴν μερίδα τοῦ λέοντος, εἴτε εἰς κτήνη, εἴτε εἰς σῖτον, εἰς οἱονδήποτε ἐπὶ
