Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου (1886).djvu/147

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα δεν έχει ελεγχθεί ακόμη για πιθανά λάθη.
ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ

Θὰ ἧνε ἡ γυναῖκα μας τῶν συμπατριωτῶν μας
 Καὶ ἐκείνη ἰδικὴ μας.
Κάθε παιδὶ ποῦ γεννηθῇ θὲς ἧνε καὶ δικὸ μας,
Γιατὶ δὲν θὲς γνωρίζωμε ποιὸ εἷνε τὸ παιδί μας...
Καὶ τότε ἡ καρδία μας γιὰ ὅλους θενὰ πάλλῃ
Καὶ ὅλοι θ' ἀγαπώμεθα μ' ἀγάπη πιὸ μεγάλη·
Ὁ ἕνας θὰ αἰσθάνεται διὰ τὸν ἄλλον πόνον·
Δὲν θἆνε ἡ ἀγάπη μας φιλάργυρη καὶ μόνο
Γιὰ δύο - τρεῖς! ἐγωισμοῦ λουλοῦδι δὲν θὰ ὄζει,
Ὡσὰν την διαθήκη σου, ἀείμνηστε Δεκόζη...
Ἀπὸ τῆς μάνας τὸ κακὸ θὰ ἐλευθερωθοῦμε
Κι' ἀπ' τὰ φιλιά της τ' ἄνοστα· μιὰ θᾷναι ἡ μητέρα,
 Ἡ γῆ ποῦ γεννηθοῦμε,
Κ' ἕνα δὲν θενὰ ἔχωμε μονάκριβο πατέρα...
Πέφτει κι' ἡ μητρικὴ στοργή, τὸ βάρβαρον καθῆκον,
Τὸ φίλτρον τὸ ἀνόητον, τοῦ γάμου ἡ βλακεία·
Θὰ τρῶμε ἀτιμώρητοι ἐκ τῆς συκῆς τὸ σῦκον·
Θὰ λείψ' ἡ οἰκογένεια, θὰ λείψ' ἡ τυραννία,
Ἐμπρὸς ὤ, κουλουβάχατα ὁ κόσμος θενὰ γίνῃ·
Τέλος θὰ εὐτυχήσωμεν κ' ἐμεῖς ὡσὰν τὰ κτήνη...
Θρησκεία, μάννα, σύζυγοι, ἀδέλφια, παραμύθια,
Πηγαίνουν εἰς τὸ ἀνάθεμα κι' ἀρχίζει ἡ ἀλήθεια.
Ὁ γάμος ὁ ἐλεύθερος στὸν κάμπο, στὸ γρασίδι,
Καὶ δίχως ψάλτη καὶ παπᾶ ἐλεύθερη κηδεία·
Τὸ καλοκαῖρι θἄχωμε τὴ γύμνωσι στολίδι,
Γυμνοὶ θὰ σιργιανίζωμε κι’ αὐτὸ οἰκονομία...
Τὴν ἀδελφή σου θ' ἀγαπᾷς καὶ θὰ καλοκαρδίζῃς
Ἀκόμα καὶ τὴν κόρη σου χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζῃς...
Κι' ἂν τὸ γνωρίζῃς τάχα τί; βλάπτεις μ' αὐτὸ κανένα;
Δὲν τἄχε μὲ τὴν κόρη του ὁ Βόργιας ψημμένα;
Ἦτον ἐκεῖνος ἄνθρωπος, ἔβλεπε καὶ παρέκει·
Ἀπ' τῆς σαΐτας τὸν καιρὸ προΐδε τὸ τουφέκι...


....................................................................................................................................................................................................................................................



— Ἐδὼ ἀκούω «κυνισμὸς» καὶ «βδελυρὸν» ἀκόμα·
Ἄ, βγαίνει ἀπὸ ποιητοῦ ὁ λόγος οὗτος στόμα.


147