Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
ΚΩΝΣΤ. Φ. ΣΚΟΚΟΥ
ΕΠΙ Τῼ ΘΑΝΑΤῼ ΤΗΣ ΛΙΛΗΣ.....
« Γιὰ ’δὲς καιρὸ ποῦ ’διάλεξεν ὁ χάρος νὰ τὴν πάρῃ! »
Α΄.
Μοῦ τρώγ’ ἡ λύπη τὴν καρδιὰ καὶ δὲν παρηγοροῦμαι·
Ἡμέρα - νύκτα πάντοτε παντοῦ σὲ ἐνθυμοῦμαι.
Ὤ, ποῖος πόνος, τὶ καϋμὸς μαραίνει τὴν ψυχή μου
Ἀπὸ τὴν ὥρα τὴν πικρή, ποῦ σ’ ἔχασα, Λιλῆ μου!
Ὁ κόσμος εἶνε κόλασις, τὰ πάντα βλέπω μαῦρα·
Μὲ πνίγουνε οἱ στεναγμοὶ καὶ τῆς καρδιᾶς ἡ λαύρα
Καὶ πάντα κάμνω, σὰν τρελλή,
Γιὰ σέν’ ἀγάπη μου Λιλῆ!
Β΄.
Τὴ μαύρη μου τὴ συμφορὰ, ἄχ, πῶς νὰ λησμονήσω!
Τρελλαίνομαι, ποῦ σ’ ἔχασα, φοβοῦμαι δὲν θὰ ζήσω·
Ἄχ, τώρα πλέον ἔχασα τὸν ὕπνο μου γιὰ σένα!
Γυρίζω πάντοτε παντοῦ τὰ μάτια δακρυσμένα
Καὶ δέν σὲ βλέπω πουθενὰ καὶ δὲν σ’ ἀκούω, κρῖμα!
Ἀλλοίμονον, εἰς τὸ σκληρὸ βαρυκοιμᾶσαι μνῆμα
Κ’ ἡ λύπη μου εἶνε πολλή,
Χαριτωμένη μου Λιλῆ!
116
