Ὁ δὲ χαρακτὴρ διατυποῦται καὶ ἀναχρωτίζεται, οὕτως εἰπεῖν , ἐκ τῆς ἐπιστήμης τὴν ὁποίαν ὁ Θωμᾶς διηνεκῶς ἐθεράπευεν ὥστε δυνάμεθα περὶ παντὸς τοῦ πονήματος νὰ ἐπιβεβαιώσωμεν τὸ περὶ τῆς Βαρτόλου βιογραφίας ῥηθὲν ἤδη ὑπὸ Φαβρικίου, ὅτι στρυφνότερον ὁπωσοῦν καὶ ἀτημελέστερον εἶναι συγγεγραμμένον. Ἀλλὰ δὲν δυνάμεθα ἐνταυτῷ νὰ μὴ συνευχηθῶμεν μετὰ τοῦ ἱστορικοῦ τῆς ἰταλικῆς γραμματολογίας[1] ὥστε ὅλον τὸ τεῦχος νὰ προέλθῃ ποτὲ εἰς τὸ φῶς, πεποιθότες ὅτι, ὡς πολλὰ ἤδη ἐδιδάχθησαν, πολλὰ καὶ δύνανται προσέτι ἐξ ἐκείνου νὰ διδαχθῶσι περί τε τοῦ βίου καὶ τῶν πονημάτων τῶν νομοδιδασκάλων λανθάνοντα ἔτι καὶ νῦν τοὺς σοφωτέρους.
Ὁ Θωμᾶς ἔγραψε πρὸς τοῖς ἄλλοις καὶ σχόλια εἰς τὰ περὶ τοῦ κώδηκος καὶ τῶν πανδεκτῶν Ἀλεξάνδρου τοῦ Ταρτάγνου, τοῦ συνηθέστερον ἐξ Ἰμόλας ἐπονομαζομένου (Conmentaria in lecturam Alexandri Tartagni Super God. et Digest.—Lugd. l553), καὶ ἑτέραν τινὰ πραγματείαν περὶ μαρτύρων (Tract. de Tertibus Coloniae 1556).
Μὴ ἰδόντες ἡμεῖς τὰ πονήματα ταῦτα, τὰ ἀναφέρομεν ἐπὶ τῇ μαρτυρία ἄλλων, ὡς ἐπὶ τῇ μαρτυρία τοῦ Γαρουπφίου (Garuffi) ἀναφέρομεν καὶ ἑτέραν πραγματείαν salle ragioni.
Δύω ἄλλων πονημάτων μνημονεύων ὁ Πίγνας περὶ τῶν κοσμικῶν τοποτηρητῶν τοῦ Πάπα καὶ τοῦ αὐτοκράτορος—Περὶ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῶν προνομίων τῶν Ἑνετῶν, λέγει περὶ τοῦ δευτέρου ὅτι ἀφ’ οὗ ὁ συγγραφεὺς τὸ παρουσίασεν εἰς τὴν ἑνετικὴν σύγκλητον, ἡ μεγαλοδωρία αὐτῆς διὰ ψηφίσματος τῆς 2 Δεκεμβρίου 1524 ἀπένειμεν εἰς τὸν δευτερότοκον αὐτοῦ υἱὸν τὴν ποοσδοκίαν ἐπετείου εἰσοδήματος 150 δουκάτων· ἀλλ' ἐπειδὴ ἄωρος θάνατος
- ↑ Τομ, ά. Μέρ. β΄. σ, 252—277.
