Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
— 23 —
Φωνὴ ἠκούσθη ν’ ἀναβῇ
ἐκ λόφων καὶ θαλάσσης,
καὶ ἔψαλλεν· «Εὐὰν εὐοὶ!
«Τοιαύτ’ ἡ θεία ἀμοιβὴ
κ’ αἱ τῶν Θεῶν κολάσεις!»
ΤΕΛΟΣ.
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ.
ΤΟ ποιημάτιον τοῦτο εἶναι ἀτελὴς μετάφρασις τῆς μικρᾶς ζωοφόρου τοῦ Λυσικρατείου μνημείου. Ἀληθῶς οὐδ’ ἐν τῇ ζωοφόρῳ, οὐδ’ ἐν τῷ Ὁμηρικῷ ὕμνῳ πρὸς Διόνυσον, οὐδ' ἐν Φιλοστάτῳ (Εἰκόνες Α, 19) ὑπάρχει γυνή. Ἀλλὰ τὰ ἀρχαῖα ἐκεῖνα μυθεύματα οὔτε τοσοῦτον γνωστὰ οὔτε τοσοῦτον βέβαια εἰσὶ περὶ τὰ καθέκαστα, ὥστε οὐδαμοῦ ὡς πρὸς αὐτὰ νὰ ἐπιτρέπηταί τις μεταβολή. Ἡ Νάξος ἦν ἡ νῆσος τῶν ἐρώτων τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἀριάδνης, καὶ εἰς τὴν Νάξον ἔπλεεν ὁ Διόνυσος ὅταν οἱ Τυῤῥυνοὶ τὸν συνέλαβον· τὴν Ἀριάδνην ἀπήντησεν ὁ Θεὸς ἔν τῇ νήσῳ Δίᾳ (Φιλοστρ. Εἰκ. Α, 15), ἥτις δὲν ἦτον ἡ Νάξος, ἀλλ' ἄλλη τις πλησίον τῆς Κρήτης. Οὐδὲν ἑπομένως κωλύει, συνδυαζομένων τῶν διηγήσεων, νὰ ὑποτεθῇ ὅτι, μεταφέρων ἐκ Δίας εἰς Νάξον τὴν κόρην τοῦ Μίνωος, περιέπεσεν εἰς τοὺς Τυῤῥηνούς.
Εὑρίσκεται παρὰ τοῖς Βιβλιοπώλαις κ. κ. Νάκῃ καὶ Ναδίρῃ.
