Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
— 22 —
«Ἡ θεν’ ἀνέλθῃς μετ’ ἐμοῦ
πλησίον τῶν μακάρων,
ἢ εἰς τοῦ μαύρου ποταμοῦ
τὸ ῥεῦμα πλέοντας ὁμοῦ
θὰ μᾶς δεχθῇ ὁ Χάρων.
«Πλὴν θάῤῥει. Μετὰ τῶν Θεῶν,
ὅπου τὸ θάλλον θέρος,
ὅπου ὁ ἄδυτος αἰὼν,
καὶ ὅπου φῶς χωρὶς σκιῶν,
χωρὶς δακρύων ἔρως,
«Ἐκεῖ τὸ κάλλος σου θ’ ἀνθῇ
μετὰ τῶν λαμπροτέρων·
κ’ ἡ κόμη αὕτη ἡ ξανθὴ
εἰς τοὺς αἰθέρας θ’ ἀπλωθῇ
ὡς πλόκαμος ἀστέρων.»
Γῆ, οὐρανὸς, τὸ πᾶν γελᾷ
ἐν ὅσῳ τὴν ὡμίλει·
καὶ εἰς τὰ χείλη τ’ ἀπαλὰ
εἰς μέθην ἔρωτος κολλᾷ
τ’ ἀμβρόσιά του χείλη.
Ἡ νέα κόρ’ ἰλιγγιᾷ,
τῆς γῆς ἐκλείπ’ ἡ θέα.
Τὴν περιέβαλε σκιὰ,
καὶ εἰς τὸν Ὄλυμπον Θεὰ
ἐνεθρονίσθη νέα.
