Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
— 18 —
Ἡ τρόπις ἤγγισε τὴν γῆν,
καὶ οἱ θαλασσομάχοι,
τρόμου ἐκπέμψαντες κραυγὴν,
ἐπήδησαν καὶ εἰς φυγὴν
ἐῤῥίφθησαν ἐν τάχει.
Φεύγουσ’ εἰς βράχους, εἰς κλειστὰς
δασώδεις νάπας, ὅτε...
ὤ! τὰς ἁλύσεις ὡς κλωστὰς
συντρίβουσι, καὶ τοὺς ληστὰς
διώκουσ’ οἱ δεσμῶται!
Φθάνουσι, ῥίπτουσι πρηνεῖς
εἰς γῆν τοὺς ἀτιθάσσους,
ἐργάται φοβερᾶς ποινῆς·
καὶ σχίζουσιν εὐθυτενεῖς
σκυτάλας ἐκ τοῦ δάσους.
Πᾶσα πληγὴ αἱματηρὰ
ὡς ξίφους καταβαίνει.
Ἔχουσι νεῦρα σιδηρᾶ.
Δὲν εἶναι ἄνθρωποι, οὐρὰ
τὸ νῶτόν των περαίνει.
Καὶ ἐκαθέσθ’ ὑπὸ φηγὸν
πυκνὴν ὁ νεανίας,
ἀπαθὴς μάρτυς τῶν πληγῶν,
καὶ ἀποστρέφων τῶν κραυγῶν
τὸ οὖς τῆς ἐσπλαγχνίας.
