Σελίδα:Διονύσου πλους.djvu/14

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
— 14 —

Κ’ ἤνοιξ’ ἐκείνη ἀσθενῶς
τοὺς γαλανοὺς ἀστέρας,
κ’ ἐγέλασεν ὁ οὐρανὸς,
κ’ ἔλαμψε πάλιν φωτεινὸς
ὁ δίσκος τῆς ἡμέρας.

Μετέωρον φλογῶν μεστὸν
φανὲν πρὸς τὸν Ἀρκτοῦρον,
κατῆλθεν ἐπὶ τὸν ἱστόν.
Τὸ ἄστρον ἦτον τὸ γνωστὸν
αὐτὸ τῶν Διοσκούρων.

Ἡ λαίλαψ παύει νὰ λυσσᾷ,
τὸ πέλαγος ν’ ἀφρίζῃ.
Πάλιν ὁ ζέφυρος φυσᾷ,
πάλιν ἡ θάλασσα χρυσᾶ
τὰ κύματα κοιμίζει.

Ὁ φλοῖσβος μουσικοῦς λαλεῖ
περὶ τὴν τρόπιν ἤχους.
Γελᾷ γαλήνη, καὶ δειλὴ
ἡ αὖρα παίζουσα, φιλεῖ
τῆς κόρης τοὺς βοστρύχους.

Ἀὴρ καὶ θάλασσα ζωὴν
καινὴν ἠκτινοβόλει
ὑπὸ τοῦ θέρους τὴν πνοήν.
Τὸ πᾶν ἦν κίνησις, καὶ ἦν
χαρὰ ἡ φύσις ὅλη.