Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
— 14 —
Κ’ ἤνοιξ’ ἐκείνη ἀσθενῶς
τοὺς γαλανοὺς ἀστέρας,
κ’ ἐγέλασεν ὁ οὐρανὸς,
κ’ ἔλαμψε πάλιν φωτεινὸς
ὁ δίσκος τῆς ἡμέρας.
Μετέωρον φλογῶν μεστὸν
φανὲν πρὸς τὸν Ἀρκτοῦρον,
κατῆλθεν ἐπὶ τὸν ἱστόν.
Τὸ ἄστρον ἦτον τὸ γνωστὸν
αὐτὸ τῶν Διοσκούρων.
Ἡ λαίλαψ παύει νὰ λυσσᾷ,
τὸ πέλαγος ν’ ἀφρίζῃ.
Πάλιν ὁ ζέφυρος φυσᾷ,
πάλιν ἡ θάλασσα χρυσᾶ
τὰ κύματα κοιμίζει.
Ὁ φλοῖσβος μουσικοῦς λαλεῖ
περὶ τὴν τρόπιν ἤχους.
Γελᾷ γαλήνη, καὶ δειλὴ
ἡ αὖρα παίζουσα, φιλεῖ
τῆς κόρης τοὺς βοστρύχους.
Ἀὴρ καὶ θάλασσα ζωὴν
καινὴν ἠκτινοβόλει
ὑπὸ τοῦ θέρους τὴν πνοήν.
Τὸ πᾶν ἦν κίνησις, καὶ ἦν
χαρὰ ἡ φύσις ὅλη.
