Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
— 13 —
Τὸ πνεῦμα τῶν τρικυμιῶν
τὸ πλοῖον ἀναπνέει,
καὶ καθὼς ἔμψυχόν τι ὂν,
ὀρθοῦνται, πίπτει πνευστιῶν,
γογγίζει καὶ παλαίει.
Ὼς λίκνον βρέφους σαλευτὸν
ἡ λαῖλαψ τὸ κυλίει.
Σφάλλουν οἱ πόδες τῶν ναυτῶν,
καὶ πᾶσαν δύναμιν αὐτῶν
σκοτοδινία λύει.
Πίπτουσιν ὕπτιοι, πρηνεῖς
καὶ ἐξησθενημένοι·
πνοῆς στεροῦνται καὶ φωνῆς,
καὶ ὁ βραχίων ἀδρανὴς
ὁ σιδηροῦς των μένει.
Ἀλλ’ ἐμαράνθη κ’ ἡ καλὴ
παρθένος ὡς τὸ ἴον.
Κλίν’ ἡ χρυσῆ της κεφαλή,
καὶ εἰς βοήθειαν καλεῖ
ὁ ὀφθαλμός της δύων.
Τὰς ἀνθηράς της παρειὰς
ὁ νέος ἐλυπήθη
νὰ τὰς ἰδῇ χωρὶς χροιᾶς.
«Μή, φίλη, εἶπεν, ὠχριᾷς.
Ἀνάβλεψον, καὶ ζῆθι.»
