Σελίδα:Διηγήματα (Αξιώτης).pdf/94

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΑΣΧΑ

ΗΤΟ πολὺ μελαγχολικὸς ὁ Κλέων τὴν νύκτα ἐκείνην. Αἱ μαῦραι, αἱ καταθλιπτικαὶ σκέψεις του ἔλαβον ἔντασιν μεγαλειτέραν ἀκριβῶς τὴν νύκτα ἐκείνην, τὴν παραμονὴν τόσον λαμπρᾶς ἡμέρας. Ἡ ἡμέρα ἐκείνη, καθ’ ἣν ὑπερεκχειλίζει ἡ ἀγάπη, ζητοῦσα μυριοτρόπως νὰ ἐκδηλωθῇ, καθ’ ἣν γνωστὰ καὶ ἄγνωστα χείλη ἑνοῦνται εἰς ἀδελφικὸν ἀσπασμόν, ἡ ἡμέρα ἐκείνη μόνον διὰ τὸν Κλέωνα ἔμελλε νὰ εἶνε μαύρη, νὰ εἶνε πένθους ἡμέρα. Πολὺ τὸν πιέζει, πολὺ τὸν στενοχωρεῖ ἡ μόνωσίς του. Τόσον, ὅπου ἡ φιλοσοφία, ἧς ἐπικαλεῖται τὴν ἀρωγὴν, ὑποχωρεῖ ἀνίσχυρος πρὸ τοῦ μαύρου φάσματος πραγματικῆς συμφορᾶς.

Εἶχε νομίσῃ ὅτι ὁ χρόνος θὰ ἐπούλωνε τὸ τραῦμα του, τὸ τραῦμα ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον, μὲ σκληρότητα θηρίου, τῷ κατέφεραν χεῖρες φιλικαί, ἀδελφικαὶ χεῖρες… Διότι παρῆλθε πολὺς καιρὸς ἀπὸ τῆς ἀπαισίας ἐκείνης ἡμέρας… Παρῆλθε τόσος καιρὸς καὶ ἡ πληγή του αἱμάσσει ἔτι, ὡς νὰ τῷ κατεφέρθη τὸ τραῦμα τώρα, πρὸ μιᾶς στιγμῆς. Δὲν θὰ λησμονήσῃ λοιπὸν ποτέ: Πότε ἐπὶ τέλους θὰ τὸν ἀφήσῃ ἡ ἀδυναμία ἡ ταπεινωτική, αὐτὴ ἡ λιποψυχία; Πότε καὶ αὐτὸς θὰ μισήσῃ;

Εἷνε, διότι εἶχε τόσον συνδεθῇ, τόσον συνταυτισθῇ, μ’ ἐκείνους τοὺς ὁποίους ἐθεώρει ἰδικούς του, ὥστε δὲν κατορ-