τὴν ἀνέθρεψε καὶ δὲν τολμᾶ νὰ τὴν κρίνῃ, διότι τῇ εἶνε ὁλοψύχως ἀφωσιωμένη, θὰ τὴν συνοδεύσῃ εἰς τὴν νυκτερινὴν ἐκδρομήν της. Θὰ ἐπανέλθουν πρὶν ἢ ἐπιστρέψῃ ὁ σύζυγος, ὅστις ἄλλως ἔχει πλήρη εἰς αὐτὴν πεποίθησιν. Ὁ σύζυγος, ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος, ὁ ἄγγελος της… Καὶ τὰ ἐπίθετα ταῦτα, τὰ ὁποῖα ἔρχονται εἰς τὴν μνήμην της ἀδιάκοπα, ὡσὰν καμμία δύναμις νὰ τὰ στέλλῃ, εἶνε τόσα κτυπήματα μαχαίρας εἰς τὴν πληγωμένην ψυχήν της…
Ἀλλ’ ἡ ὥρα ἐγγίζει καὶ πρέπει ν’ ἀπέλθῃ. Ἡ πιστὴ τροφὸς τὴν ἀναμένει σιωπηλή. Ἐγείρεται καὶ προχωρεῖ ὀλίγα βήματα, ἀλλ’ ἐνθυμεῖται αἴφνης καὶ διευθύνεται πρὸς τὸν κοιτῶνα της. Θέλει δι’ ἐσχάτην φορὰν νὰ προσευχηθῇ, νὰ ζητήσῃ ἐξ ὕψους ἐνίσχυσιν εἰς τὴν ἀναμενομένην πάλην.
Ἐπὶ τοῦ τοίχου, ἄνω τῆς συζυγικῆς παστάδος εἶνε ἀνηρτημένη μεγάλη εἰκὼν τοῦ συζύγου, τοῦ Ἀγγέλου της, ὀλίγον δ’ ἀπωτέρω, μία εἰκὼν τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ μὲ γυμνὴν ῥομφαίαν. Ἡ Ἀρσινόη ἐγονυπέτησε. Θέλει νὰ προσευχηθῇ ἀλλὰ δὲν τὸ κατορθώνει· ἡ μνήμη της τὴν προδίδει, δὲν ἐνθυμεῖται πλέον… αἱ παρειαί της φλογίζονται, εἶνε εἰς ἄκρον ἐξημμένη καὶ ἐν τῇ συγχύσει της, τῇ φαίνεται ὅτι ὁ ἀρχάγγελος τὴν ἀπειλεῖ διὰ τοῦ ξίφους, ἐνῷ ὁ Ἄγγελος, ὁ σύζυγός της, τῇ μειδιᾶ προσηνῶς… Μετ’ ὀλίγον αἱ δύο εἰκόνες συγχέονται εἰς μίαν… Καὶ τὸ μειδίαμα τὸ προσηνὲς καὶ ἡ ῥομφαία ἡ ἀπειλοῦσα ἀνήκουν εἰς τὸ αὐτὸ πρόσωπον…
Παρῆλθε πολλὴ ὥρα καὶ ἡ Ἀρσινόη εἶνε εἰς τὰ γόνατα. Ἀδυνατεῖ νὰ ἐγερθῇ… Εἶνε καθηλωμένη ἐπὶ τοῦ ἐδάφους. Αἴφνης αἰσθάνεται ὅτι τῆς ἐγγίζουν τὸν ὦμον. Εἶνε ἡ τροφός, ἡ ὁποῖα τῆς ἐνθυμίζει τὴν ὥραν…
Ἡ Ἀρσινόη ἐγείρεται ὁρμητικὴ καὶ ἡ ὄψις της ἐκφράζει ἀπόφασιν αἰφνιδίως ληφθεῖσαν. — Νίνα λέγει πρὸς τὴν τροφόν· ἂν μ’ ἀγαπᾷς, ἂν ποτὲ μὲ ἠγάπησες, τρέξε, πέταξε,
