ἀκίνδυνο, σὰν νὰ ἔπαιζαν τὸ τόπι τὰ δυὸ ὑποκείμενα. Ὁ ἕνας τὸ ἐξαπολοῦσε, ὁ ἄλλος τὸ ἔπιανε καὶ τὸ ἐγύριζε μὲ ξεχωριστὴ ἀπάθεια καὶ μ’ ἕνα τρόπο τόσο ἤρεμο ποῦ βέβαια θὰ ἔλεγες πῶς χωρατεύουν, ἤ, ξέρω κ’ ἐγώ, πῶς εἷνε θεατρίνοι καὶ κάνουν δοκιμές, ἢ στὸ τέλος, πῶς τὰ λόγια ἐκεῖνα ἀναφέρουνται σὲ καμμιὰ ὑπόθεσι ξένη καὶ πῶς τὰ ἔλεγαν ὁ γυιὸς καὶ ἡ μάννα γιὰ νὰ γελοῦν νὰ περνᾷ ἡ ὥρα τους. Καὶ ἀκόμα ἕνα πιὸ παράξενο πρᾶμμα. Ὁ γυιὸς ἤτανε παππᾶς καὶ μάλιστα γούμενος καὶ ἡ μάννα καλογρηά! Τὸ ἐξωτερικό τους δὲ πολὺ εὐπρόσωπο. Ἐκεῖνος μὲ καινούριο ῥάσο, χοντρός, προκοίλης, κόκκινος, μὲ μεγάλα, βαθυγάλαζα, ψυχαλιστὰ μάτια καὶ μὲ καστανή, πυκνὴ γενειάδα. Ἐκείνη μὲ ἄσπρο, ἔμορφο πρόσωπο, ποῦ ἔδειχνε πιὸ ἄσπρο ἀκόμα ἀπὸ τὸ μαῦρο μαντῆλι ποῦ τὸ ἐπερίδενε καὶ ὁποῦ ἄφινε νὰ φαίνουνται ἡ ἄκρες μαλλιῶν μαύρων ἀκόμα, περιτυλιγμένη σ’ ἕνα ῥάσο καθαρώτατο, μὲ δερμάτινη ζώνη, δυνατὰ σφιγμένη. Ἡμερώτατοι καὶ οἱ δυό. Ἐκεῖνος μάλιστα κάτι ἐμασσοῦσε καὶ πότε πότε ἔρριχνε στὸ πρόσωπα τῆς μάννας του τὰ λεπτόλογα ποῦ ἀναφέραμε, γιὰ νὰ λάβῃ τὴν ἀπόκρισι ποῦ τοῦ ἄξιζε. Γιατὶ τὰ δυὸ ὑποκείμενα ἐπῆραν τὴ στάσι αὐτή, ὁ ἕνας ἀντίκρυ τοῦ ἄλλου, αὐτὸ θὰ μᾶς φανερώνεται σιγὰ σιγά, ὅσο προχωροῦμε στὴ διήγησι.
— Τί ἤθελες ν’ ἀνεκατωθῇς σ’ αὐτὴ τὴ δουλιά, ἀφοῦ ξέρεις πῶς ἡ κοπέλλα εἶνε ἀρρεβωνιασμένη; ἀρώτησεν ἡ μάννα τὸ γυιό της.
— Ἐσὺ δὲν πρέπει ν’ ἀνεκατώνεσαι στὴς δουλιές μου· εἶπεν ἐκεῖνος·
— Μὲ τὰ ὑποκείμενα ποῦ ἔχεις φίλοι, τὸν Σερέτη καὶ τὸν παππᾱ Κρητικό, γρήγορα θὰ τὴν πάθωμε πάλι, κ’ ἐγὼ ἐβαρέθηκα τὰ ταξείδια· δὲ μπορῶ πλιό.
Ἐκεῖνος ἑτοιμάσθηκε ν’ ἀποκριθῇ, ὅταν κατέβηκε ἀπὸ τὸ
