Σελίδα:Διηγήματα (Αξιώτης).pdf/78

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
— 72 —

ἐκφράσῃ τί ᾐσθάνθη τὴν στιγμὴν ἐκείνην. Τῷ ἔτεινε τὴν χεῖρα ὡς παλαιὰ φίλη, ἐκεῖνος δέ, ἀτάραχος, διηγήθη τὰ κατ’ αὐτόν, εὐτράπελα, μ’ εὐγλωττίαν. Περὶ τοῦ παρελθόντος οὔτε λέξεις καὶ ὅτε ὁ νέος ἀπήρχετο, ἡ Ἀρσινόη τοῦ ἔθλιψεν ἐκ νέου τὴν χεῖρα.

Μετὰ χαρᾶς εἶδεν ὁ Ἄγγελος τὸν Φωκίωνα. Οἱ δύο ἀνδρες ἀνενέωσαν τὰς προτέρας των σχέσεις. Ὁ οἶκος τοῦ Ἀγγέλου ἤτο πάντοτε ἀνοικτὸς διὰ τὸν παλαιὸν φίλον, ὅστις, τῆς σχολῆς του τὰς ὥρας διήρχετο ἐκεῖ, ὁμολογῶν ἀπροκαλύπτως ὅτι οὐδαμοῦ ἀλλοῦ ᾐσθάνετο τόσην εὐτυχίαν. Οἱ δύο ἄνδρες συνεδέθησαν στενῶς πάλιν καὶ ἡ Ἀρσινόη δὲν εἶχεν ἀφορμὴν ν’ ἀνησυχήσῃ. Ὁ Φωκίων βέβαια ἐλησμόνησεν ἐντελῶς τὸ παλαιόν του αἴσθημα, ὡς ἐλησμόνησεν αὐτὸ καὶ ἡ Ἀρσινόη. — Καὶ τόσῳ τὸ καλλίτερον, διενοήθη ἐν τέλει ἡ νέα γυνή.

Ἡ μεταξὺ τῶν τριῶν προσώπων σχέσις ἔλαβε τὸν χαρακτῆρα οἰκειότητος, χωρὶς ἡ πρὸς τὴν Ἀρσινόην εὐλάβεια τοῦ Φωκίωνος ν’ ἀλλοιωθῇ τὸ παράπαν. Συχνὰ συνέτρωγον ἢ συνδιεσκέδαζον εἰς τὴν πόλιν καὶ τὰ περίχωρα. Συνέβη πολλάκις νὰ μείνωσι μόνοι, ἡ Ἀρσινόη καὶ ὁ Φωκίων· καὶ τότε ὅμως περὶ παντὸς ἄλλου ἐγίνετο λόγος, οὐδέποτε δὲ περὶ πράγματος δυναμένου νὰ δώση ἔστω καὶ πόρρωθεν νύξιν περὶ τοῦ παλαιοῦ αἰσθήματος, τοῦ νεκρωθέντος πρὸ πολλοῦ ἤδη… Διότι, σπάνιαί τινες χειρὸς θλίψεις θερμότεραι, παρατεταμέναι, ἢ ἐξακοντίσεις βλεμμάτων τολμηρότεραι, δὲν ἠδύναντο ν’ ἀνησυχήσωσι τὴν νέαν γυναῖκα.

Ἡμέραν τινά, περιεργαζόμενοι τὰς αἰθούσας τοῦ Πολυτεχνείου, εἰς τὸ διαμέρισμα τῆς ζωγραφικῆς, ἐσταμάτησαν πρὸ εἰκόνος παριστανούσης ἄνδρα ἐν κυνηγετικῇ περιβολῇ, ἀπάγοντα νέαν κόρην. Μακρὰν διεκρίνοντο τρεῖς τέσσαρες ἄνδρες, οἱ διῶκται πιθανῶς τοῦ ζεύγους. Ὁ Ἄγγελος ἔτυχε νὰ εἶναι ὀλίγον μακρὰν καὶ ὁ Φωκίων εἶπεν εἰς τὴν Ἀρσι-