πατρός της ὅμως ἡ γνώμη, πατρὸς ὅσον φιλοστόργου, τόσον καὶ νουνεχοῦς, ἦτο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετος. Σπουδάσας κατὰ βάθος τὸν χαρακτῆρα τῶν δύο νέων, οὐδ’ ἐπὶ στιγμὴν ἐδίστασε μεταξὺ αὐτῶν. Τὸν Ἄγγελον ἤθελε σύντροφον τοῦ μόνου του τέκνου, τοῦ ὀρφανοῦ μητρός, τῆς μόνης του χαρᾶς. Αὐτὸν τῆς προώρισε σύζυγον, πεποιθὼς ὅτι μαζῆ του θὰ ηὐτύχει.
Ἀλλ’ ἡ κόρη ἐσκυθρώπασε. Τὸν πατέρα καὶ τὸν ἐσέβετο καὶ τὸν ἐλάτρευε, ἀλλ’ ἡ καρδία της εἶχεν ὁμιλήσῃ καὶ ἡ Ἀρσινόη ἦτο δυστυχής.....
Δὲν ἐπάλαισεν ὅμως· ἐνώπιον τῆς ἐπιμόνου θελήσεως τοῦ καλοῦ της πατρός, ἐδέησε νὰ ὑποκύψῃ.
Συνέπλεξε μετ’ ἀπελπισίας τὰς χεῖρας, ἔχυσε κρυφὰ πολλὰ δάκρυα, ἀλλ’ ὑπέκυψε…
Ὁ Φωκίων, μαθὼν τὰ ἀποφασισθέντα τῇ ἐξηκόντισεν ἐπιστολὴν πλήρη πυρός, δακρύων, λύσσης καὶ ἀπογνώσεως, ἣν ἡ Ἀρσινόη, ἀφοῦ κατέβρεξε μὲ δάκρυα, ἔσχε τὸ θάρρος νὰ παραδώσῃ εἰς τὸ πῦρ, τὸ αὐτὸ ἐκεῖνο πῦρ, τὸ ὁποῖον τὴν κατέκαιε τὴν στιγμὴν ἐκείνην.
Μετὰ τὸν γάμον, ὁ Φωκίων ἀπεδήμησεν εἰς τὴν ξένην.
Ὁ Ἄγγελος περιέβαλε τὴν σύζυγον μὲ πολλὴν στοργήν, ἂν καὶ δὲν ἠγνόει τὴν ψυχικήν της κατάστασιν. Συχνὰ τὴν ἔβλεπεν ἐταστικῶς, ὡσὰν νὰ ἤθελε κάτι ν’ ἀναγνώσῃ ἐπὶ τοῦ προσώπου της, κάτι νὰ μαντεύσῃ· οὔτε παρατήρησιν ὅμως τῇ ἀπηύθυνε ποτέ, οὔτε τίποτε. Ἐκείνη ἔβλεπε ταῦτα καὶ ἠδημόνει. Θὰ ἐπροτίμα θόρυβον μᾶλλον παρὰ τὴν ἡσυχίαν αὐτήν. Ἀντὶ τῆς ἀπαθείας του, θὰ ἐπροτίμα παρατηρήσεις, ἀνακρίσεις φανεράς, ἐλέγχους. Ταῦτα θὰ ἐδείκνυον ἐνδιαφέρον, πάθος τι, ἓν αἴσθημα. Ἡ ἀπάθεια ἐκείνη τοῦ συζύγου τὴν παρώργιζε. Ἀλλ’ ἦτο ἀγαθὸς καὶ τὸν ἐτίμα,
