_decoration,_p._48.jpg){kind=small}
,_p._67.jpg)
φύγε φύγε, οὔτε νὰ σ’ ἀκούσω θέλω… τί φρίκη!
— Ποτέ, ποτὲ δὲν θὰ φύγω, ἂν δὲν λάβω μίαν ἀπάντησιν, μίαν ὑπόσχεσιν.
— Καμμίαν ἄλλην ἀπάντησιν δὲν ἔχεις ν’ ἀκούσῃς, παρὰ ὅτι μοῦ προξενεῖς φρίκην! τ’ ἀκούεις; φρίκην!
Καὶ πεσοῦσα ἐπὶ τοῦ ἀνακλίντρου, ἀνελύθη εἰς δάκρυα.
Ἐκεῖνος ἐκυλίετο εἰς τοὺς πόδας της ἀσθμαίνων, ἔξαλλος…
Ἐκείνη τὸν ἀπώθησε καὶ ἠγέρθη.
— Φεύγω, ἐπειδὴ τὸ θέλεις, εἶπε μετ’ ὀλίγον ἐκεῖνος ἐγερθείς, ἀλλὰ δὲν θ’ ἀπομακρυνθῶ, δὲν ἠμπορῶ ν’ ἀπομακρυνθῶ. Καὶ ἐπρόσθεσε, συμπλέκων τὰς χεῖρας καὶ μὲ φωνὴν ἐκφράζουσαν ὑπέρτατον πόνον:
— Μήπως τὸ θέλω, σὲ ἀγαπῶ τόσον…
Τῷ ἔδειξεν ἐπιτακτικῶς τὴν θύραν! Ἐκεῖνος τότε, βραδέως ὀπισθοχωρῶν, ἀφῆκε τὴν αἴθουσαν καὶ ἀπῆλθε τῆς οἰκίας περίλυπος.
Ἡ νεαρὰ γυνὴ ἐστάθη ἐπ’ ὀλίγον σύννους, μετά τινα δὲ λεπτὰ μετέβη εἰς τὸν κοιτῶνά της καὶ κατεκλίθη. Ἡ κεφαλή της ἔκαιε…
Μετὰ ἓν τέταρτον ὥρας ἠκούσθησαν τὰ βήματα τοῦ συζύγου, ὅστις εἰσῆλθεν εἰς τὸν κοιτῶνα.
— Τί ἔχεις, Ἀρσινόη; ἠρώτησεν ἀνήσυχος.
