νην, σοῦ ζητῶ γιὰ γυναῖκα μου τὴν Μπέλλα· μοῦ τὴν δίνεις;
Ὅ Ἀντωνέλλος ὠχρίασε φρικωδῶς· τὸ μαρτύριον ποῦ ὑπέφερε ἀπό τινων στιγμῶν, τὰ ἀλλεπάλληλα κτυπήματα τὸν ἐζάλισαν… ἐκλονίσθη… Ὁ Καραγιάννης τὸν παρετήρει ἀνήσυχος… ἡ σιωπή του, ἀκατάληπτος δι’ αὐτόν, ὡσὰν νὰ τὸν δυσηρέστει…
— Ἀντωνέλλο! εἶπε.
Ἐκεῖνος, ὡσὰν τώρα νὰ συνῆλθε, ἔσφιγξε δυνατὰ τὸ χέρι τοῦ φίλου του, ἐνῷ ᾐσθάνετο ὅτι ἡ συγκίνησις τὸν ἔπνιγε, καὶ ἀνῆλθε τρέχων εἰς τὸ κατάστρωμα.
Μεγάλον κρότον ἔκαμε, ἐνθυμοῦνται πολλοί, ὁ γάμος τοῦ καπετὰν Γιάννη μὲ τὴν ἀδελφὴν τοῦ Ἀντωνέλλου· ὁλόκληρον ἑβδομάδα διεσκέδαζαν καὶ πρᾶγμα παράξενο, ὁ Ἀντωνέλλος ἔκαμνε τὸν μεγαλείτερον θόρυβον. Τὰ σχόλια ὅμως τοῦ κόσμου δὲν εἶχαν τελειωμόν. Ὁ Καραγιάννης ἦτο πρῶτος γαμβρὸς καὶ θὰ ἐμποροῦσε νὰ πάρῃ πολὺ καλλιτέραν τῆς Μπέλλας· κανείς, τόσον καιρὸν δὲν εἶχε καταλάβῃ τίποτε· πῶς ἔξαφνα ἔγεινε τὸ συνοικέσιον αὐτό; Φαίνεται θὰ τὴν ἀγαποῦσε κρυφὰ ὁ Καραγιάννης τὴν κοπέλλα· ἀλλέως δὲν ἐξηγεῖται αὐτό, διεδόθη ὅμως καὶ κάτι ἄλλο· ὅτι ἡ ἀδελφὴ τοῦ καπετὰν Γιάννη ἀγαποῦσε δῆθεν τὸν Ἀντωνέλλο καὶ τα λόγι’ αὐτὰ δὲν ἄργησαν νὰ πᾶν στ’ αὐτιὰ τοῦ τελευταίου, ὁ ὁποῖος καὶ ἐθύμωσε φοβερὰ κ’ ἔλαβε μέτρα νὰ μὴν μάθῃ τίποτε ἡ Μπέλλα. Ὁ παλῃόκοσμος ὅμως δὲν κρατεῖται· ἡ Μπέλλα τὰ ἔμαθε ὅλα καὶ ἡ εὐτυχία, τὴν ὁποίαν τῆς εἶχε φέρῃ τὸ λαμπρὸν συνοικέσιον, ὡσὰν νὰ ἐσκιάσθη κατά τι… Καὶ οὔτε ἠμπόρεσε νὰ κρατηθῇ· ἕνα πρωΐ, ποῦ ἔτυχε μόνη μὲ τὸν ἀδελφόν της, τοῦ τὰ εἶπε ὅλα καὶ τὸν ἐμάλωσε μὲ παράπονο… Ὁ Ἄν-
