Δὲν συνέβη ὅμως τὸ ἴδιον καὶ μὲ τὴν ἀδελφὴν τοῦ Καραγιάννη· αὐτὴ ἐνεπιστεύθη τὸ μυστικόν της εἰς μίαν στενὴν φίλην της, ἡ ὁποῖα εὗρε τὸν τρόπον νὰ εἰδοποιήση τὸν Ἀντωνέλλον. Καὶ τώρα τοῦ ἐφάνη ὅτι ἀνοίχθη ἐνώπιον του ὁ οὐρανός, γεμᾶτος ἄστρα καὶ ὅμως δὲν ἐμποροῦσε νὰ εἰπῇ πῶς εἶν’ εὐτυχής, διότι, ᾐσθάνετο ὅτι ἐχθρὸς μεγάλος, ἰσχυρός, ἐπιβουλεύεται τὴν ψυχικήν του γαλήνην, ὅτι φυσιογνωμία νέα ἐνεθρονίσθη ἐν τῇ καρδίᾳ του, ἣν ἐπλήρου ἕως τότε μόνη ἡ τῆς ἀδελφῆς λατρευτὴ μορφή…
— Ποτέ, ποτέ, ἐμονολόγει ὁ Ἀντωνέλλος, ἐπανερχόμενος ὅμως πάντοτε εἰς τὰς αὐτὰς σκέψεις αἵτινες τὸν ἐβασάνιζαν τρομερά.
Τὸ ταξεῖδι τῶν δύο φίλων, τὴν φορὰν ἐκείνην διήρκεσεν ὁλόκληρον ἔτος — ἔτος μοιραῖον διὰ τὸν Ἀντωνέλλον.
Ἤξευρεν αὐτὸς πρὸ πολλοῦ ὅτι ὁ Καραγιάννης ἐζήτει ν’ ἀποκατασταθῇ, καὶ ὅτι δὲν εἶχε παρὰ νὰ ἐκλέξῃ. Ἤξευρεν ἐπίσης ὅτι δὲν ἐννοοῦσε νὰ κάμῃ γάμον ἐκ συμφέροντος, διότι πολλάκις εἶχαν συζητήσῃ ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ ἀντικειμένου. Ἐσχάτως ὅμως ὁ Καραγιάννης ἐδείκνυε ἀνυπομονησίας σημεῖα, ἐννόησε δὲ ἀπὸ μερικὰς φράσεις του, ὅτι τὸν ἐβάρυνε πλέον αὐτή του ἡ θέσις — Τί εὐχή! ἕως πότε θὰ περιμένη ἕνας; ὅσο γιὰ τὴν ἀδελφή, εἶμαι εἰς θέσι νὰ φροντίσω.
Ἦτο ἡ ἀρχὴ φθινοπόρου, ἐπέστρεφον δὲ ἐκ τοῦ ταξειδίου των εἰς τὴν πατρίδα ἀφ’ ἧς ὀλίγας ὥρας ἀπεῖχον. Ὁ ἄνεμος ἔπνεε σφοδρὸς καὶ τὸ πλοῖον, κλίνον μὲ χάριν εἰς τὴν μίαν τῶν πλευρῶν ἐχώρει πλησίστιον πρὸς τὸ τέρμα, τὸν ποθητὸν δι’ ὅλους λιμένα. Οἱ ναῦται μετὰ τὸ πρόγευμά των, συνήχθησαν εἰς τὴν πρώραν ὅλοι καὶ ἄρχησαν νὰ τραγῳδοῦν χαμηλόφωνα, συνοδευόμενοι ἀπὸ τοὺς ὀξεῖς τῶν λάρων κρωγμοὺς καὶ ἀπὸ τὸν μονότονον καὶ θρηνώδη συριγμὸν τῶν σχοινίων.
