_decoration,_p._54.jpg){kind=small}
Τὴν ἑσπέραν ἐκείνην ἦτο ἡ σειρὰ τοῦ ἰατροῦ νὰ μᾶς διηγηθῇ τὴν ἱστορίαν, τὴν ὁποίαν τοσάκις μᾶς εἶχεν ὑποσχεθῇ καὶ τὴν ὁποίαν ἀνυπομόνως ἀνεμέναμεν. Καὶ ἤρχισεν ὡς ἑξῆς.
«Μία, καὶ αὐτὴ ἀπὸ τὰς ἐντυπώσεις τῆς παιδικῆς ἡλικίας μου· μία ἀπὸ τὰς ἀναμνήσεις, ὁποῦ ἀποτυπόνονται βαθειὰ εἰς τὸ μνημονικὸν τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁποῦ δὲν ἐξαλείφονται καὶ χίλια χρόνια ἂν ἤθελε ζήσῃ ἕνας. Ὅλαι τῆς πολυκυμάντου ζωῆς αἱ περιπέτειαι, πίκρες καὶ βάσανα, εἴτε χαραὶ καὶ ὀδύναι, φωτιὰ καὶ λαύρα, εἴτε δροσιὰ οὐρανόσταλτη, κανέν’ ἀπ’ αὐτά, οὔτε ὅλα μαζῆ δὲν ἠμποροῦν νὰ σβύσουν ἀπὸ τὴν μνήμην σου, ὅσα ἡ θεϊκὴ σμίλη μιὰ φορὰ ἐνεχάραξε.
Καὶ μὲ πόσην χαράν, μὲ τὶ λαχτάρα ἐπιστρέφει ἕνας εἰς τὰ παιδικὰ ἐκεῖνα ἐνθυμήματα, ὁποῦ θαρρεῖς ὅτι χύνουν νέαν ζωὴν εἰς τὰς φλέβας σου, μὲ ποῖον ἅγιον πόθον ἀναδιφεῖ νοερῶς τὰς σελίδας τοῦ ἀφθάρτου βιβλίου, ὁποῦ λέγεται μνήμη…
Ὁ γέρω Ἀντωνέλλος εἶνε μία ἀπὸ τὰς ἀναμνήσεις αὐτὰς τὰς πλέον γλυκείας, τὰς πλέον παρηγόρους. Εἶνε ἀπὸ ἐκείνους τοὺς μικροὺς ἀνθρώπους, τοὺς ἀγνώστους τοὺς ἀφανεῖς· τὸν ὁποῖον ὅμως δὲν θὰ ἐδίσταζε, νομίζω, ἕνας νὰ
