Γνωρίζεται μὲ πολλοὺς πολιτευομένους, μέ τινας τῶν ὁποίων ἔχει πολλὴν οἰκειότητα καὶ πρὸς τοὺς ὁποίους — τοὺς ὁμόφρονας ἐννοεῖται — ἀποδίδει ἐκ διαλειμμάτων μικράς τινας ὑπηρεσίας ἀφιλοκερδῶς καὶ μόνον διὰ νὰ ἔχῃ νὰ τὰ διηγῆται κατόπιν. Λέγει συχνὰ ὅτι εἶνε κακοδαίμων, χωρὶς ὅμως δι’ αὐτὸ ν’ ἀπελπίζεται· ἀπ’ ἐναντίας, κύριόν του χαρακτηριστικὸν εἶνε ἡ αἰσιοδοξία, φθάνουσα μέχρι παιδικῆς ἀφελείας, διὰ νὰ μὴ μεταχειρισθῶ προσβλητικώτερον δι’ αὐτὸν ὅρον. Βλέπων κανεὶς τὴν πενιχράν του περιβολὴν καὶ συγκρίνων αὐτὴν πρὸς τὴν ἀξιοπρεπῆ του στάσιν, τὸν ἐκλαμβάνει ὡς ἀρχαῖον στωϊκόν, ἐνῷ κατὰ βάθος δὲν εἶνε διόλου ἀδιάφορος εἰς τὰ ἐγκόσμια θέλγητρα καὶ, ὡς οἱ πλείονες τῶν θνητῶν, ὀνειρεύεται καὶ αὐτὸς τὴν ἐκπληρωσιν τούτου ἢ ἐκείνου τοῦ πόθου. Καὶ ὁμιλεῖ συχνὰ περὶ τῶν ὀνείρων του αὐτῶν τῶν χρυσῶν, περὶ τῶν διακαῶν πόθων του, μὲ χρώματα μάλιστα ποιητικὰ (χρώματα πολὺ ἀνοικτά, πολὺ κτυπητὰ καθὸ παρμένα ἀπὸ τὸ κουτάκι τῆς παλαιᾶς τέχνης), ἀδιάφορον ἂν ἡ μεταβολὴ ἐπέλθῃ μετ’ ὀλίγον ἀπότομος, ὅταν πρόκειται νὰ χωρισθῆτε καὶ εἶνε μάλιστα μεσημβρία· σοῦ ἐξακοντίζει τότε βλέμματα λίαν εὔγλωττα, οὐδὲν ὅμως ἔχοντα τὸ ποιητικόν, μ’ ὅλους τοὺς ἀγῶνάς του νὰ τηρηθῇ ἡ ἀξιοπρέπεια. Καὶ μετά τινας πάντοτε ἑλιγμοὺς καὶ περιστροφάς, χάριν τῆς πασχούσης φιλοτιμίας, τίθεται εἰς χρῆσιν ἡ μέθοδος ἐκείνη τὴν ὁποίαν, ἡ πρὸς τὸν φίλον ὀφειλομένη ἁβρότης μὲ ἀναγκάζει νὰ παρασιωπήσω.
Ἓν’ ἀπόγευμα ἐκαθήμεθα πρὸ μικρᾶς τραπέζης εἰς ἓν ἀπὸ τὰ τελευταῖα ζυθοπωλεῖα τῶν Πατησίων. Ὁ Σοφοκλῆς ἦτο εὐθυμότερος τοῦ συνήθους. — Βλέπεις ἐκεῖ κάτω — μοῦ
