Ἔρριψε τοὺς βραχίονας ἐπάνω μου, ὠχρότης νεκρικὴ ἐχύθη ἐπὶ τοῦ προσώπου του. Ἓν ἄχ! ἐξῆλθε τοῦ στόματός του καὶ ἔπεσεν εἰς τὰς ἀγκάλας μου λιπόθυμος…
Ὁ γέρων ἔπαυσε καὶ ἐπί τινας στιγμὰς ἐπεκράτησε σιωπή· τὸ δραματικὸν τέλος τῆς διηγήσεως μᾶς εἶχε ταράξῃ ὅτε κἄποιος μᾶς εἶχε εἶπε:
— Τώρα τὸν ἐπίλογον, νὰ τελειώσωμεν. Ἀλλ’ ἀκριβῶς τὴν στιγμὴν ἐκείνην ἠκούσθη μέγας θόρυβος εἰς τὸν διάδρομον, ἀμέσως δὲ ἡ θύρα ἠνοίχθη μὲ πάταγον καὶ εἰς τὸ δωμάτιον εἰσῆλθε ἢ μᾶλλον εἰσώρμησε ὁ οἰκοδεσπότης μου. Ἄνθρωπος ὅσον καλὸς καὶ μειλίχιος νηστικός, τόσον σκαιὸς καὶ θορυβώδης καὶ ἀνοικονόμητος μεθυσμένος. Καὶ ἦτο στουπὶ αὐτὴν τὴν φοράν. Ὥρμησε καὶ μ’ ἐνηγκαλίσθη.
— Φεύγεις, ἐφώναξε τραυλίζων. Ἐσύναξες τόσο καλὴ συντροφιὰ κ’ ἐγὼ τίποτα, αἴ;
Καὶ ἀφήσας ἐμέ, ἐστράφη πρὸς τοὺς συντρόφους μου· ἀλλὰ τὸ δωμάτιον ἦτο κενόν. Οἱ φίλοι μου ποῦ τὸν ἐγνώριζαν κάλλιστα, ἐτράπησαν αὐτοστιγμεὶ εἰς φυγήν, ἐκτὸς, ἐννοεῖται τοῦ Φ. Ὁ οἰκοδεσπότης ὥρμησεν εἰς καταδίωξίν των, ἀλλὰ σκοντάψας εἰς τὸ κατώφλιον τῆς ἔξω θύρας κατέπεσε βλασφημῶν. Αὐτὸ τὸ ἐπάθαινε συχνά. Ἡμεῖς διετάξαμεν νὰ κλείσουν, ἐσβέσαμεν τὸ φῶς καὶ κατεκλίθημεν.
Τὴν ἐπιοῦσαν εἰς τὰς πέντε τὸ πρωὶ ἤμεθα καὶ οἱ δύο ἐνδεδυμένοι. Ἐγὼ ἐτοποθέτησα ἐπιμελῶς ἐντὸς μαρσίππου μερικὰ ἐνδύματα, πρὸ πάντων ἀσπρόρρουχα, τὰ ἐσκέπασα ὅλα μ’ ἕνα σινδόνι καὶ τὸν ἐκλείδωσα. Οἱ ταχυδρομικοὶ ἵπποι εἶχαν ζευχθῆ καὶ τὸ ἕλκηθρον. Ἐροφήσαμεν ἐν βίᾳ ἀνὰ δύο ποτήρια τεΐου, ἐγὼ ἔδοσα τὰς τελευταίας διαταγὰς εἰς τὸν ὑπηρέτην μου, ζωσμένοι δὲ καὶ γαντωμένοι καὶ οἱ
