κης τοῦ Βρεττανικοῦ Μουσείου· «Ἐτελειώθη χάριτι Χριστοῦ ἡ ἱερὰ καὶ ψυχωφελὴς βίβλος αὕτη διὰ χειρὸς Ἀνδρέα ἀμαρτωλοῦ καὶ παρ’ ἀξίαν μοναχοῦ μηνὶ Μαρτίῳ, ἰνδικτιῶνος τετάρτης, ἔτους κτίσεως Κόσμου ἑξακισχιλιοστὸν ἑξακοσιοστὸν ἐννέα καὶ δέκατον (sic) εἰς τὸ ὄρος τοῦ πατρὸς κυροῦ μοναχοῦ Μελετίου τῆς Μυουπόλεως, ἐν τῇ μονῇ τοῦ Σωτῆρος . . . ἐν ἔτει ςχιθ΄ ἰνδ. δ΄ (φ. 143α).
Μνήσθητι Κύριε του δούλου σου Ἀνδρέου μοναχοῦ τοῦ ἐκ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας σου Ὠλένης τοῦ Μοραίου, τοῦ κτίσαντος καὶ γράψαντος τὴν δέλτον ταύτην. Ἐγράφη ὁ ὅρος οὗτος τῆς ἁγίας καὶ οἰκουμενικῆς ἑβδόμης Συνόδου ἐν τῷ ὄρει τοῦ σοφοῦ μοναχοῦ καὶ πατρὸς ἡμῶν κυροῦ Μελετίου τῆς Μυουπόλεως, διὰ χειρὸς μοναχοῦ Ἀνδρέου τοῦ αὐτοῦ μοναχοῦ, ἰνδ. δ΄[1] (φ. 149α).
Τὸ δεύτερον τῶν σημειωμάτων τούτων εἶναι κατὰ τοῦτο ἀξιοσημείωτον ὅτι ἐν αὐτῷ εὕρηται ἡ παλαιοτάτη μνεία τοῦ ὀνόματος τοῦ Μορέως', ὡς παρετήρησεν ὁ Σάθας, ὅστις ὅμως ἠστόχησε θελήσας νὰ ταυτίσῃ ἣν ἐν τῷ σημειώματι Μυούπολιν πρὸς τὸ ὄνομα τοῦ πελοποννησιακοῦ Ποντικοῦ, τοῦ καὶ Ποντικοκάστρου, ἐν ᾧ πρόκειται περὶ τῆς μονῆς τοῦ ὁσίου Μελετίου, διότι ἐν αὐτῷ γίνεται λόγος περὶ ὄρους Μυουπόλεως καὶ ὄχι πόλεως ὡς εὐστόχως παρετήρησεν ὁ Σπ. Λάμπρος[2], ὅστις προσθέτει ὅτι «οὐδὲ κεῖται τὸ ὅρος τοῦτο ἐν Ἤλιδι, ὡς ἐπίστευσεν ὁ Σάθας, πλανηθεὶς ἐκ τῆς μνείας τοῦ ἐκ τῆς Ὠλένης τοῦ Μοραίου βιβλιογράφου Ἀνδρέου. Ὁ βιβλιογράφος ἐκεῖνος ἦτο μὲν ἀληθῶς Πελοποννήσιος, ἀλλὰ ρητῶς λέγει, ὅτι ὁ κώδιξ ἐγράφη εἰς τὸ ὄρος τοῦ πατρὸς κυροῦ Μελετίου τῆς Μυουπόλεως, διὰ χειρὸς μοναχοῦ Ἀνδρέου τοῦ αὐτοῦ μαθητοῦ. Κατὰ ταῦτα ὁ Ἀνδρέας κατήγετο μὲν ἐξ Ὠλένης ἀλλ’ ἦτο μαθητὴς τοῦ Μελετίου καὶ ἐμόναζεν ἐν τῷ ὄρει τῆς Μυουπόλεως. Ὁ δὲ συσχετισμὸς τοῦ πατρὸς Μελετίου καὶ τοῦ ὄρους τῆς Μυουπόλεως οὐδεμίαν ἀμφιβολίαν ἀφί-
